Úrval - 01.07.1972, Blaðsíða 10

8
ÚRVAL
fram með þá hugmynd, að það sé viss
útbúnaður i mænustrengnum, sem
ýmist hleypi boðum i gegn eða hindrar
þau i að komast leiðar sinnar, boðum,
sem skynjast sem þjáning, þegar þau
ná til heilans. Samkvæmt þessari
kenningu er mögulegt, að viss
ferilsörvun, svo sem nálarstungur,
geti afmáð þjáningu með þvi að breyía
stefnu viðbragðnnna, sem framkaila
þjáningarkennd i heilanum.
Rranski læknirinn dr. Georges
Cantoni hefur komið fram með
rafeindakenningu, sem snertir nálar-
stungulækningar. Dr. Cantoni hefur
komizt að þvi, að fólk, sem er við góða
heilsu, hefur 30 - 40 millivolta raf-
straumsmismun á milli rafstraunrs i
höfði og fingurgómum, og að höfuðið
er jákvæða skautið og fingurgómarnir
hið neikvæða. Sé maður ekki við góða
heilsu, minnkar þessi mismunur eða
umhverfist jafnvel alveg. Þetta
rafjafnvægi eða jafnvægisleysi er að
áliti dr. Cantoni einn af höfuðþáttum
þess, sem Kinverjar kalla „hringrás
orkunnar”.
Vísindamenn munu halda áfram að
leita skýringar á þvi, sem er nú öút-
skýranlegt fyrirbrigði. I háskóla-
timaritinu „Yale Review” hafði Ar-
thur Galston jurtalifeðlisfræðingur
þessi skynsamlegu orð fram að færa
um þetta efni siðastliðinn vetur:
„Kinverjar virðast vera ánægðir með
að tengja læknavisindi Vesturlanda
hefðbundnum kinverskum lækninga-
aðferðum. Ættum við þá ekki að vera
alveg eins reiðubúnir til þess að læra
af vizku Austurlanda'? ”
”Eg sá nála
stunguaðferð
yíírfíií 8 var * fylgd með Nixon
|-R forseta á ferðalagi hans
Ejí:í- til Kina i febrúarmánuði
siðastliðnum og var ekki.
haldinn neinum hleypi-
dómum gegn nálar-
stungudeyfingum, heldur þráði ég að
sjá kinverska lækna beita þessari
lækningaaðferð. Morguninn 23.
febrúar var farið með mig til Vináttu-
sjúkrahússins i Peking ásamt dr. W.
Kenneth Riland, sem er beina-
meðhöndlunarfræðingur. Þetta var
tandurhreint sjúkrahús með 600
rúmum og útbúnaður allur svipaður og
i sjúkrahúsum á Vesturlöndum. Við
áttum að fá að sjá nálarstungu-
deyfingaraðferðina i notkun.
Við hittum þrjá sjúklinga, áður en
þeir áttu að gangast undir uppskurð.
Sá fvrsti var maður um hálfsjötugt
með mjög slæm ský á báðum augum,
(sem mér var leyft að skoða). Það átti
að skera hann upp á vinstra auganu
þennan dag^ Annar sjúklingurinn var
lagleg 26 ára stúlka, sem var með
mjög greinilegt skjaldkirtilæxli hægra
megin á hálsinum. Sá þriðji var 37 ára
gömul kona með blöðru i eggjastokk.
„Hvernig búið þið sjúklingana undir
nálárstungudeyfingu og uppskurð?”
spurði ég læknana, en tveir þeirra
töluðu mjög góða ensku. Þeir sögðu,