Úrval - 01.07.1972, Blaðsíða 50

48
ÚRVAL
gera allt, sem I okkar valdi stendur.”
Lyn Helton, sem var aðeins 18 ára
gömul, geröi sér þvl grein fyrir þvl, að
hún yrði að flýta sér að verða þroskuð
kona. Henni mundi ef til vill ekki
gefast langur tlmi til þess.
Þetta voru hörkulegar staðreyndir,
sem hún varð að horfast I augu við.
Hún var grönn og lagleg, með leiftr-
andi, brún augu, og sltt dökkt hár,
hláturmild og bjó yfir miklum
hæfileika til þess að njöta innilega alls
þess einfalda og indæla, sem llfið hefur
að bjóða. Hún elskaði unga eigin-
manninn sinn, hann Tom, og litlu
dóttur slna, hana Jennifer, og hún
elskaði bæði tært vetrarsólskiniö og
sumarblómin, sem uxu villt I fjalls-
hllðinni.
Hún var farin að yrkja ljóð aðeins 13
ára gömul, og brátt var hún byrjuö að
skilja filfinningar slnar og kenndir og
reyna að hugsa sjálfstætt. Þegar hún
komst á miðjan táningaaldurinn,
höföu þær mæðgurnar, hún og móðir
hennar, sem voru báðar þrjózkar,
viljasterkar og hreinskilnar, orðið
varar við, að á miili þeirra hafði
myndazt eins konar múr, sem gerði
það að verkum, að þær áttu erfitt með
að tjá sig hvor fyrir annarri.
Lyn ákvað að lifa slnu eigin llfi á
grundvelli eigin ákvarðana. Aðeins 17
ára að aldri var hún orðin eiginkona
Toms Heltons, sem var aðeins
tvltugur, og fljótlega varð hún barns-
hafandi. Ungu hjónin bjuggu á þriðju
hæð I litlum bæ I Wyomingfylkí. Þegar
hún var komin á niunda mánuð, sagði
hún Tom frá þvl, að hana kenndi til i
hægri fætinum, þegar hún gengi upp
stiga. ,,Ég býst við, að þetta sé vegna
þungans, sem ég ber,” sagði hún
hugsi.
Jennifer fæddist skömmu fyrir jólin
1969, og eftir fæðingu hennar fór hægri
fótur Lyn að bólgna. Hann varð mjög
aumur viðkomu, hana hitaöi I hann, og
hún hafði verki I honum. Einn læknir
sagði, að þarna væri um „bursitis” að
ræða. Hún reyndi að gleyma
óþægindunum eftir beztu getu, enda
hafði hún um nóg að hugsa núna,
þegar telpan var fædd. En verkurinn
var svo sár, að hún haltraöi. Hár
hennar missti gljáa sinn, og hún fór að
horast.
Loks fór hún i sjúkrahús I Utahfylki I
maí til rannsókna og til þess að fá
kvilla þennan greindan nákvæmlega.
„Þér eruð með beinæxli,” sagði læknir
þar við hana. „Við ættum að taka
fótinn af til þess að hindra það, að
æxliö breiðist úr.”
Hún hafði verið óskaplega hrædd
um, að hún kynni að vera með
„krabbamein”, en orð læknisins voru
svo ógnvænleg, að henni fannst þau
næstum vera óraunveruleg. „Hvenær
munduð þið vilja skera mig upp?”
spurði hún og reyndi að hafa stjórn á
ótta slnum.
„Á morgun”.
Lyn hringdi I Tom og bað hann að
sækja sig. Hún var mjög óttaslegin og
ringluð. Hún grét, þótt hún reyndi að
stilla sig. Henni fannst það svo óvænt
og ofboðslegt að eiga i vændum að
missa annan fótinn, að hún gat ekki
sætt sig við það að svo komnu. Þau
Tom ákváðu að fara til Barna-
sjúkrahússins I Denver og leita álits
læknanna þar. En þau eyddu fyrst
helgi I útilegu I Jim Bridger-
þjóðgarðinum, áður en þau lögðu upp i
ferðina til Denver.
Þaö var svo unaðslega fallegt þar,
skrifaði Lyn I dagbókina slna, svo
friðsælt og frjálst. Ég vildi alls ekki
fara þaðan aftur. Astin verður svo
innileg, þegar maður er svona frjéls.
Ég var með gular sóleyjar I siöu.