Úrval - 01.07.1972, Blaðsíða 65

63
Móöir min vildi, af þvi aö hiln haföi
áöur fariö á mis viö fallega hluti og
fullkomna menntun, aö mér hlotnaöist
allt þetta. Og faöir minn, þrúgaöur af
of mikilli vinnu, fjölskyldu og
fjárhagsáhyggjum, sætti sig fúslega
viö aö láta móöur mina ráða.
Sá timi kom jafnvel, aö mér skildist
hve aöstaöa Alfreds og Veru var erfiö,
og hjá mér þróaöist eitthvaö, sem
nálgaöist ástúö til þeirra beggja. En
um fram allt — svo var Mary Cless
fyrir aö þakka og öörum vinum á
menntaskóla- og háskólaárunum — ég
haföi veriö svo lánsöm, aö fá aö sjá i
svip hiö fyrirheitna land, þar sem
börnin vaxa upp I hamingjusömu
heimilislifi viö ástúö og öryggi.
Jafnvel þá var þaö oröiö of seint
fyrir mig aö njóta slikrar æsku. En
eitt var vlst, ég gat veitt minum
börnum þaö.
Og af þeirri ástæöu var þaö, aö ég
varö aö segja Jack sögu mina.
Zen-meistari nokkur, Ryokan aö nafni, liföi einföldu lifi i hellisskúta viö
fjallsrætur. Kvöld eitt kom þjófur aö skútanum til þess aö kanna hvort þar
væri ekki eitthvað sem hægt væri aö stela.
Ryokan haföi veriö úti viö, en þegar hann gekk I skútann kom hann að
þjófnum viö iöju sina. „Þú hlýtur að hafa komið langt aö til þess aö heim-
sækja mig,” sagöi Ryokan viö þjófinn, „og þaö væri illa gert aö láta þig
fara tómhentan. Geröu svo vel, þiggöu fötin min að gjöf.” Þjófurinn varö
mjög undrándi, en tók samt við fötunum og drattaðist burt.
Ryokan sat eftir alls nakinn og horföi á tungliö. „Veslings maöurinn,”
muldraöi hann meö sjálfum sér, „ég vildi óska aö ég heföi getaö gefiö
honum þetta fallega tungl.”
Joshu byrjaöi aö nema Zen þegar hann var sextlu ára og hélt þvl áfram
fram aö áttræöu. En þá skildi hann Zen. Hann kenndi frá áttatlu ára aldri
til hundraö og tuttugu ára aldurs.
Nemandi sagöi einu sinni viö Joshu: „Þú kennir okkur aö viö eigum aö
tæmahugann. Enéghefekkertihuganum. Hvað á ég aö gera?”
„Fleygöu þvi út,” svaraöi Joshu.
, ,En ég hef ekkertl huganum, hvernig get ég þá fleygt þvi út? ”
„Ef þú getur ekki kastað þvi út, þá beröu þaö út, rektu þaö út, ýttu því út,
en stattu ekki þarna eins og þvara fyrir framaa mig meö ekkert I hug-
anum!”