Úrval - 01.07.1972, Blaðsíða 93

SÍÐUSTU DAGAR MUSSOLINIS
91
ins eins og stjSrnlaus lyfta.
Skorzeny rak upp hvellt óp. Musso-
lini sagöi ekki neitt. Gerlach var á-
kveðinn að gera sitt ýtrasta. Hann ýttí
stýrisstönginni fram á við og jók fall-
hraðann. Og á siðasta augnabliki,
þegar hann var i aðeins 30 m. hæð
yfir dalnum, beindi hann flugvélinni úr
dýfunni og þaut yfir búgarðana og vin-
ekrurnar niðri i dalnum á hámarks-
hraöa.
Þaö virtist ekki hafa haft nein áhrif
á Mussolini, að þeir höfðu verið mjög
hætt komnir. Og Skorzeny til mikillar,
undrunar tók Mussolini nú til að þylja
yfir þeim ýmsar upplýsingar eins og
leiðsögumaður i skoðunarferð: „Þetta
er Aquila,” sagði hann og benti á bæ
fyrir neðan þá. Einmitt þar ávarpaði
ég geysilegan mannfjölda fyrir 20
árum ....”
Um klukkan 5.30 eftir hádegi lentu
þeir nálægt Róm. Oliuleiðslan var
farin að leka, og flugvélin var skemmd
á stjórnborða.
Mussolini hristi hönd Gerlach vel og
lengi og sagði við hann á þýzku, þvi
tungumáli, sem hann mundi nú hafa
mjög aðkallandi þörf á að fullkomna
sig i: „Þakka yður fyrir lif mitt.”
„ÞO ERT ALLT OF
MIKIÐ GOÐMENNI”
Mussolini kom til bæjarins Rasten-
burg I Þýzkalandi þ. 15. september, og
Hitler tók þar á móti honum á flugvell-
inum. Endurfundir þessara tveggja
öldruðu einræðisherra voru mjög vin-
samlegir. Tárin streymdu úr augum
Mussolini, þegar hann klöngraðist
niður úr flugvélinni. „Foringi!” sagði
hann, „hvernig getég þakkað þér fyrir
það, sem þú hefur gert?” Hitler virtist
djúpt snortinn, og með tárvot augu
gekk hann einnig nokkur skref fram á
vib i áttina til Mussolini og greip báðar
hendur hans og þrýsti þær innilega.
En andrúmsloftið breyttist, þegar
þeir voru komnir inn i einkastofu
Hitlers. „Hvers konar fyrirbrigði er
þessi fasismi?” spurði Hitler. „Nú,
hann bráðnar bara eins og snjór I sól-
skini!” Mussolini hlustaði á hann þög-
ull i bragði. Hann var örþreyttur og
niðurdreginn. Þessa stundina var
hann ekki vel fyrir kallaður til þess að
ræða ástandið á Italiu.
En Hitler hafði gert sinar áætlanir.
Mussolini átti að tilkynna að konung-
dæmið á ítaliu hefði verið lagt niður,
en I staðinn hefði verið stofnað Italskt
fasistariki og skyldu öll völd vera I
höndum Foringjans. „A þennan hátt,”
sagði Hitler, „muntu geta tryggt, að
þýzk-italska bandalagið verði i sinu
fulla gildi.”
Mussolini baðaði út höndunum von-
leysislegur á svipinn. Hann sagðist
þurfa umhugsunartíma. En slik beiðni
var árangurslaus. Hitler hafði tekið
ákvörðun.
Hitler bar einnig fram fleiri kröfur.
Einn af meðlimum italska Stórráðsins
var Galeazzo Ciano, sem giftur var
Eddu, dóttur Mussolini. Ciano var
slóttugur stjórnmálamaöur, og hafði
hann hlotið skjótan frama og var nú
orðinn utanrikisráðherra. Hafði hann
átt rlkan þátt i þvi að gera Mussolini
móttækilegan fyrir þýzk áhrif og
tryggja þannig þýzk áhrif á Italiu. En
á hinum örlagarika fundi Stórráðsins
haföi hann úthúðað Hitler og þeim
„svikum” hans, sem hefðu flækt ítaliu
inn I þessa hörmulegu styrjöld.
Nú krafðist Hitler þess, að nú yröi
gengið á milli bols og höfuðs á þeim
meðlimum Stórráðsins, sem höfðu
ekki þegar flúið land, og þá fyrst og
fremst Ciano, sem væri „margfaldur
svikari”. Og Ciano hafði ekki komizt
undan. Þjóðverjar höfðu hann nú i