Úrval - 01.07.1972, Blaðsíða 76

74
ÚRVAL
sinni, og stundum hitar hann einhverja
likamshluta, sem honum er beint
sérstaklega a6. Laknarnir sögöust
þurfa aö breyta sjón minni I sambandi
viö þetta starf, svo aö ég gæti betur
fylgzt meö þeirra verkum.
Og batnar fólki?
Hinir framiiönu læknar, sem hafa
óskaö aö vinna hér á jörö áfram aö
lækningum og aö lina þjáningar
manna, gera þaö ekki án árangurs.
Sjálfur hef ég enga þekkingu á
læknisfræöi og kann ekki aö rökræöa
þaö, sem hverju sinni gerist I sam-
bandi viö sjilka. Hins vegar kunna
sjúklingar frá ýmsu aö segja og er
þeim þaö frjálst. I bréfum og sim-
tölum hef ég fengiö margar gleöilegar
fréttir, en hvorki er mér ætlaö aö fara
aö skýra frá þeim eöa aö visa á ein-
staklinga til aö bera lækningunum
vitni. Og sizt af öllu ber mér heiöur af
nokkru I þvi sambandi, þvf hlutverk
mitt er aöeins þaö, aö vinna sam-
kvæmt fyrirmælum læknanna, leyfa
sambandiö I gegnum mig, og vera eins
og sá hluti rafkerfis, sem rýfur straum
og gefur samband.
Hefur þú aldrei skroppiö úr
llkamanum og ferðazt á þann veg?
Þaö kemur fyrir, og i fyrsta skipti
fór ég á þann hátt vestur yfir Fljóts-
heiöi, en þá var ég mjög ungur. Þá
bjuggu á Fljótsbakka, hér vestan viö
heiöina, Sigvaldi Einarsson og
Hólmfriöur Siguröardóttir kona hans.
Einu sinni, er veikindi voru hér heima,
var okkur tveimur bræörunum komið
þar fyrir um tima. Þar voru mér allir
góöir og þótti mér vænt um þaö fólk og
einkum þó Sigvalda. Það voru miklir
hátiöisdagar, þegar ég siöar fékk aö
fara þangaö og gista. En þar kom, aö
Sigvaldi veiktist. Hann vildi þá aö ég
kæmi til sln, en fööur minum fannst
þaö ekki rétt, vegna veikindanna. Svo
var þaö eitt kvöld, er ég lá I rúmi
minu, aö ég varö þess var, að ég stóö
viö rúmiö mitt og sé, aö ég ligg þar
sofandi. Sveif ég nú aö staö, nokkra
metra frá jöröu, yfir heiöina og siöan
Fljótsbakkabæinn. Var þá ekkert þak
á húsum og sá ég hvar Sigvaldi hvildi i
rúmi sinu og hjá honum hjúkrunar-
kona úr Reykjadal, sem ég þekkti. Viö
dyrnar fram I fremra baöstofu-
herbergiö sá ég tvö ung börn. Frammi
I eldhúsi sat Hólmfriöur á stól og grét.
Hjá henni stóöu þau Einar Karl og
Kristjana, börn þeirra Hólmfriöar og
Sigvalda. Sá ég nú, aö Sigvaldi lyftist
hægt upp úr rúmi sinu, snerist hálf-
vegis I loftinu og stóö svo á gólfinu I
hvitum klæöum, en börnin tvö tóku
hann viö hönd sér og svifu meö hann
skáhallt upp á viö, og þau stefndu,
fannst mér, á mig, svo ég vék til hliöar
og siöan hurfu þau upp. Ég fór svo
austur yfir heiöina á sama hátt og ég
kom. Ég fann, aö þaö var alltaf ein-
hver á bak viö mig, en aldrei sá ég
hann. Og svo vaknaöi ég grátandi I
rúmi minu, og pabbi, sem ekki var
háttaöur, reyndi aö hugga mig. Ég
sagöi honum, hvaö fyrir mig heföi
boriö, en hann eyddi þvi, sagöi aö börn
dreymdi hina furöulegustu hluti og fór
svo aö tala um allt annað til aö leiöa
huga minn frá þessum atburði. Um
morguninn kom Einar Karl og sagöi
lát Sigvalda fööur sins, sem andazt
haföi kvöldið áöur. Faöir minn spuröi
hann nákvæmlega um timann, og hvar
fólkið heföi veriö, er sjúklingurinn var
aö skilja viö. Reyndist allt vera eins
og ég hafði séö það. Og rétt er aö geta
þess, aö þau Sigvaldi og Hólmfriöur
höfðu misst tvö börn.
Hvcrnig viröist þér viöhorf
almennings og lækna til
lækningastarfs þlns?
Ég veit þaö ekki nákvæmlega, en