Úrval - 01.07.1972, Blaðsíða 101

SIÐUSTU DAGAR MUSSOLINIS
Brynvagninn rann eftir hlykkjóttum
vegunum meðfram vesturbakka
Comovatns. En sex milum fyrir
norðan Menaggio, stakkst nagli með
þrem brúnum i hægri afturhjól-
barðann á brynvagninum, og hann
varð að stanza. Skæruliðar höfðu sett
naglana á veginn. Þrir Þjóðverjar
klöngruðust út úr brynvagninum. Þaö
var svolitil rigning. Tæpum 50
metrum framundan sáu þeir vegar-
tálmun, sem hlaöin var úr trjábolum
og grjóti. Vinstra megin reis kletta-
belti, sem teygði sig alveg upp I fjöllin.
Hægra megin var hengiflug niður að
vatninu. Þetta var alveg fullkominn
staður fyrir launsátur.
A vegarbrúninni, sem sneri að
vatninu, var lágur steinveggur. Uppi
yfir honum blakti hvitur vasaklútur,
og nú nálgaðist þriggja manna sendi-
nefnd skæruliðanna bilalestina.
Foringi þeirra var Pier Luigi Bellini,
grannur og svartskeggjaöur Flórens-
búi, sem stjórnaði 52. Garibalda-
skæruliðasveitinni, sem hafði bækistöð
I fjöllunum. Skæruliöarnir voru mjög
fáliðaðir og illa vopnum búnir, svo að
þeir urðu að gripa til blekkinga og
treysta þvi, að þær hefðu áhrif.
Hans Fallmeyer liðsforingi var sá,
sem orð haföi fyrir Þjóöverjunum.
Hann skýrði fyrir skæruliðunum, að
bilalestin væri á leið til Merano og að
þeir hefðu alls engan áhuga á að lenda
I illdeilum við Itali. Bellini hristi
höfuöið. Hann hafði fengið fyrirskipun
um aö sleppa engum i gegnum vegar-
tálmunina. ,,A ykkur en nú miðað
fallbyssum og vélbyssum,” sagði hann
aðvörunarrómi. ,,Ég gæti stráfellt
ykkur alla á 15 minútum.”
Bellini spurði þvi næst, hve margir
Italir væru með þeim I bilalestinni.
Fallmeyer „afskrifaöi” tafarlaust
Mussolini og ráðherra hans og
99
svaraöi: „Nokkrir óbrey ttir borgarar,
sem mér er alveg sama um. Hiðeina,
sem ég skeyti um, eru minir menn.”
Bellini útskýrði fyrir honum, að
hann yröi að fá leyfi frá herdeild sinni
til þess að sleppa þeim i gegn. Hann
sagði, að Fallmeyer fengi kannske
leyfi til þess að halda áfram, ef hann
fylgdist með honum til liös-
sveitarinnar við vegartálmunina og
skýrði frá öllum málavöxtum. Þeir
þráttuöu dálitiö um þetta i
rigningunni, en loks samþykkti
Fallmeyer að fara með honum.
Þá flýtti Bellini sér allt hvað af tók
til manna sinns. Hann sagði, aö
sendiboði yrði að aka á undan og
fyrirskipa mönnunum i varð-
stöðvunum við vegartálmanirnar
fram undan að allir hermenn, sem þar
væru, skyldu fara út á þjóðveginn.
„Segiö þeim að senda hina upp i
hæöirnar,” sagði hann. „En segðu
þeim, að þeir eigi samt að sjást frá
veginum, einkenna sig með einhverju
rauðu, t.d. rauðum klút, og láta þaö
lita þannig út, að þeir séu vopnaðir.”
Þessi brella heppnaðist prýðilega.
Alla leiöina til bækistöðva her-
deildarinnar, sem var 19 mflum
norðar, sá Fallmeyer hvarvetna hina
rauðu hálsklúta skæruliðanna og
vopnaða menn i hnipri bak við kletta.
Ferðin tók hálfan annan tima. Hann
var sannfærður um, að hér væri um
ofurefli liðs að ræða, og þvi samþykkti
hann að verða viö skipun Bellini um,
að þýzka liöið ætti að skilja við
fasistana i hópnum. Þegar Fallmeyer
sneri aftur að vegartálmuninni,
tilkynnti hann hinum i hópnum, aö
Italirnir I bilalestinni yröu að vera
kyrrir þar sem þeir væru. Hann sagði
einnig, að héldu þeir Þjóöverjarnir
áfram til bæjarins Dongo og leyfðu, að
leitað yröi á þeim þar, mættu þeir