Úrval - 01.01.1973, Qupperneq 39

DAGBÓKNÝRRAR MÓÐUR
37
mlrultu, þangað til allt hans atferli er
orðið hluti af minu og móöurkenndin
leyfir mér að taka aftur við hlutverki
mlnu sem eiginkona og deila með
eiginmanni mlnum þeirri dásemd að
vera foreldri.
Við hugsum um þessa nýju stöðu
okkar i þjóöfélaginu og komúiflst að
þeirri niöurstööu, að þaö sé ekkert
óvenjulegt viö það, aö nýjum föður
finnist hann vera ákaflega'mikill karl-
maBut1 og þessi „sirkus”, sem heimili
hans er nú orðið, komi hpnum harla
litiö við.
Sonur okkar litur út eins og minja-
gripur úr dvergaklaustri i langa
kjólnum sinum og meö slétta skallann
sinn. Hann litur út eins og pinulitill,
gamall dýrlingur, tannlaus og vitur.
Einu áhrifin frá veröldinni, sem
smjúga inn i hans óljósu vitund, eru
skyndilegir birtuglampar, sem augu
hans taka á móti á tilviljunarkenndan
hátt. Stundum virðist öll hans vitund
einbeita sér að birtuglampa, sem hann
einbllnir á án þess að depla augunum.
Kannske er hann aö glima við hug-
mynd, sem er svo flókin, aö hann á
erfitt með að tileinka sér hana.
Mér finnst unaöslegt að láta barniö
mitt taka sér næringu úr likama
minum, aö sjá augnalok þess siga
smám saman aftur, að heyra malandi
ánægjuhljóðið i þvi, svo unaðslegt, að
það er kvalafullt. Hversu margar
mæður eyða ekki lífi barna sinna i aö
fullnægja sinni eigin löngun til þess aö
gefa, vernda og að láta þau þarfnast
sin? Núer rétti tíminn til þess að gefa
mig á vald kjassi, gæluorðum og lágu
svæfingarsöngli, svo að ég verði fær
um að sleppa taki minu á syni minum
án eftirsjár, þegar þörf hans fyrir
vernd mina og umsjón minnkar.
Nú er hann orðinn þriggja mánaða,
og ég verö að horfast I augu við heil-
mikiö vandamál. Er hann tottar
snuöið sitt, toga fingur hans það óvart
út úr munni hans, svo aö munnurinn er
tómur. Og ósjálfrátt treður hann sinu
„innbyggða” snuði i þetta auða rúm
milli vara sér. Litli munnurinn hanns
lokast utan um þumalfingur hans. Ég
virði þetta athæfi fyrir mér með kviöa,
eins og foreldri, sem sér son sinn
reyna fyrsta vindlinginn. Ég sé hann i
anda háöan þessum óvana, en ég er
hrædd við að skerast i leikinn. Loks
visa ég á bug aövörunum sálfræðinga,
sem kveða viö i minni mér, og neyöi
mig til þess að láta min eðlilegu viö-
brögð ráða.
Þessi nýja og margþætta ábyrgð er
hræöileg.
Augnaráö mitt; rödd og snerting
hafa I sér fólgið afl, sem framkallar
bros að launum, ánægjuhljóð og
hraustlegt át. En þetta afl getur einnig
framkallað tár, minnkaöa matarlyst
og þumaltott. Ég sé móöurhlutverkið
teygja sig fyrir framan mig út i
óendanlegan fjarska, likt og stig, sem
er næstum horfinn i gróöri og hverfur
að lokum alveg inni I dimmum skógi.
Annars vegar er ótti minn við að neyöa
barn 1 mót, sem það hefur ekki valið
sér sjálft. Hins vegar er ótti við að láta
skeika að sköpuðu og láta tilviljunar-
kenndar aðstæöur ráða, hvernig það
mótast. Hvernig skyldi ég dirfast aö
ákveða, hvers konar hegöum sonar
mins á aö uppskera laun og hvers
konar hegðun hans á að uppskera
aðfinnslur?
Ég er móðir hans.
............... * • * •
Sonur okkar er fjögurra mánaða
gamall. Munnsnertiskynið er upp-
spretta allrar hans ánægju og alls