Úrval - 01.01.1973, Qupperneq 96

94
ÚRVAL
llfi. En þaö var ekki hægt aö ná til
safnaöanna og kynnast prestum þeirra
á neinn annan hátt.
Hvar sem hann kom, streymdi fólk
út úr kofum og fátæklegum
steinhúsum, smalar, leiguliöar og
flóttafóik, allt steinhissa á þvi aö
svona tigin persóna, en hann var þá
oröinn biskup, haföi klöngrazt yfir
fjöllin til þess að hitta kaþólska trú-
bræöur sína. I rauninni voru nokkrar
aldir slðan Vatikanið hafði sent
nokkurn embættismann sinn til þess
aö huga að þessum einangruðu
hræöum, sem héldu enn dauðahaldi I
trúna.
Hann varð margs visari á þessum
ferðalögum sinum, og þvi bar hann
fram margar skynsamlegar uppá-
stungur. En með örfáum undan-
tekningum sýndi Vatikaniö engin við-
brögð við þeim. Hann skrifaði á þessa
leið um þá staðreynd: „Það eru slik
vonbrigði og sllk auðmýking, sem ég
bjóst ekki við að verða að þola.”
Hvenær sem tækifæri bauöst, sótti
hann guðsþjónustur grisk—kaþólsku
kirkjunnar, en þá trú játa flestir i
Búlgariu. Dag einn kom hann til grisk-
kaþólsks klausturs i Rila, sem er
staður rétt fyrir utan Sofiu. Munkarnir
voru steinhissa á þvi að sjá
rómversk—kaþólskan biskup birtast
skyndilega, en þeir sýndu honum samt
kurteislega fögru, gömlu kirkjuna og
urðu mjög hrærðir, þegar hann kraup
á kné til þess að biðjast fyrir við
altarið þeirra. Einhver gaf honum
viðurnefnið: „Biskupinn, sem hefur
það fyrir kjörorð: „Við látum oss
auðsýna hverjum öðrum velvilja.”
Árin liðu hvert af öðru án
stöðuhækkana eða uppörvunar, og
hann barðist við að bæla niður gremju-
blandin vonbrigði sin, sem mögnuðust
I þeim heimsóknum, sem hann fór i
öðru hverju til Rómaborgar. Eitt sinn
brá hann þó út af venju sinni og tjáði
þessar tilfinningar sinar i bréfi til
systra sinna án þess að draga fjöður
yfirneitt: „Ég verð að segja ykkur, að
eftir, að einhver hinna fáu lækna og
hjúkrunarkvenna, sem sáu ekki fram
úr verkefnunum, kæmu þeim til
hjálpar. A meðal þessa hjúkrunarliðs
varRoncalli, sem vann oft alla nóttina
með hópi aðstoðarmanna og veitti
hinum særðu þá læknisaðstoð og
hjúkrun, sem var á hans valdi að
veita.
Mörgum árum siðar komst Roncalli
svo að orði: „Ég þakka Guði fyrir, að
ég starfaði sem liðþjálfi og herprestur
i fyrri heimsstyrjöldinni. bá lærði ég
mikið um mannlegt hjarta. Þá öðlaðist
ég mikla reynslu. Þá varð ég
aðnjótandi mikillar náðar.” En jafn-
framt þvi fylltist viðkvæmur hugur
hans andstyggð á grimmd og dýrsæði
striðsins og allri þeirri sóun, sem þar
átti sér stað. Hann gat verið hug-
rakkur og veitt mikla huggun, meðan
hann kraup á kné á köldu gólfi við
hliðina á helsærðum hermanni. En það
gegndi öðru máli, þegar hann var
orðinn einn inni i herbergi sinu á eftir.
Um hugarástand sitt á slikum
stundum farast honum svo orð: „Oft
varð ég að varpa mér á kné og gráta
sem drengur, ófær um að byrgja inni
tilfinningarnar, sem hinn einfaldi,
heilagi dauði svo marga fátæka sona
þjóðar okkar vakti innra með mér.”
Ilinn samúðarfulli biskup
Tveir eiginleikar einkenndu jafnan
preststörf Roncalli. Annar þeirra var
hin mikla hjartahlýja hans, og hinn
var hin mikla umhyggja, sem hann
bar fyrir sóknarbörnum sínum.
ég var fenginn að komast burt frá
Róm, þvi að ég átti svo bágt með að