Úrval - 01.01.1973, Qupperneq 102

100
ORVAL
baröi sorgin einnig að dyrum. Tvær
systur hans þær Ancilla og Maria, dóu
úr krabbameini, meöan hann dvaldi i
Feneyjum. Þær voru þeir ættingjar
hans, sem hann haf&i nánust tengsl
við. „Við vorum eins og þrjú kerti,
sem brenna á sama altari,” sagði
hann. Og enn dó önnur systir hans,
Teresa að nafni. Og frændi hans einn
dó i bilslysi. Giovanni bróðir hans dó
svo vegna illkynjaðs æxlis i meltingar-
vegi.
Hugsanir hans dvöldu þvi mjög við
dauöann. Hann hafði gert áætlun um
miklar endurbætur á höll yfirbiskups I
Feneyjum, og hann sagði eitt sinn við
húsvörðinn, þegar honum fannst sem
framkvæmdum þessu ætlaði aldrei að
ljúka: ,,Þú skalt bara sjá til, Bruno.
Þegar loks verður búið aö byggja
hreiörið, verður fuglinn dáinn.”
Samt vann hann frá þvi klukkan 4 á
morgnana til klukkan 10 á kvöldin. Og
orka hans virtist ekkert hafa dvinað.
Þegar viðgerðinni á englinum, sem er
efst á klukkuturni Markúsar-
kirkjunnar, var iokið, klöngraðist
Roncalli upp þrönga stigann til þess að
blessa hann. Loris Capovilla, ritari
hans, fylgdi honum eftir. Og rambandi
á þröngum palli i 100 m hæð hallaöi
Roncalli sér fram og veitti englinum
bjessun sina. Siðan sagði hann bara:
„Nú, fyrst við erum komnir hingað
upp.”Og að svo mæltu skreið hann upp
á byggingarpall og blessaöi alla
borgina.
Feneyjabúar kunnu ekki siður að
meta kimni og persónuleika Roncalli
en Parisarbúar. Hann beindi stundum
örvum sinum að skemmtiferða-
mönnum, sem lögðu undir sig
Feneyjar á sumrin og sýndu oft meira
af nöktu holdi en þeir hefðu leyft sér aö
gera i heimakirkjum sínum. Um þetta
fyrirbrigði fórust kardinálanum svo
orð: „Þegar öllu er á botninn hvolt, þá
er ítalia ekki við miðbaug. Og jafnvel
þar ganga ljónin I feldum sinum, og
krókódilarnir þar eru þaktir
dýrmætum skráp.”
En dvöl hans i Feneyjum varð ekki
löng, aðeins fimm ár. I október tók
heilsu Piusar páfa 12. að hnigna
ógnvænlega mikið. Er upplýsingar
lækna um heilsufar páfa urðu stöðugt
ógnvænlegri, tók sérhver félagi
Kardinálaráðsins, hvar sem hann var
staddur i heiminum, að gera sér grein
fyrir þvi, að hann yrði að vera undir
það búinn að þurfa að halda til Rómar
bráðlega.
Skömmu fyrir dögun að morgni þ. 9.
október var Roncalli að hlusta á
útvarpið og að biðja jafnframt fyrir
manninum með tærða andlitið og
göfuga hjartað, sem hafði persónulega
valið hann til þess að gerast páfalegur
sendiherra I Paris. Siöan heyrðist hin
velþekkta setning, sem hljómaöi svo
oft I útvarpi Vatlkansins: „Laudetur
Jesus Christus” (Lofaður veri Jesús
Kristur). Og siðan var eftirfarandi
fréttatilkynning lesin með hljómlausri
og þreytulegri rödd: „Hans heilag-
leiki, páfinn, er látinn.” Roncalli reis á
fætur stirðlega og hélt einn til kapellu
sinnar.
Hann fór af stað til Rómar þ. 12.
október. Það var rigning, en samt
höfðu Feneyjabúar safnazt saman til
þess að kveðja hann. Það er til mynd
af honum, sú siðasta fra Feneyjum,
þar sem hann stendur við opinn glugga
á járnbrautarpallinum. En bros hans
er samt dapurlegt. Þaö sýnir að visu
gleði hans yfir að sjá þarna vini sina
saman komna, en i þvi má einnig
greina háns innstu hugsanir. Hinn
langi undirbúningstimi var nú að baki
honum. Og framundan biðu svo hans
hinztu örlög.