Úrval - 01.01.1973, Síða 108

106
ÚRVAL
sem söfnuðurinn taldist til. Sllkt var
samþykkt með 1922 atkvæðum gegn 11.
Þetta var ákveðið merki um, að
breytingar voru mögulegar.
Sú stefna, sem miðaði að einingu
hinna ýmsu kristnu kirkjudeilda, fékk
nú talsverðan stuðning. Ekki voru
gefnar neinar allsherjaryfirlýsingar
um kirkjulega einingu, heldur lýsti
Kirkjuþingiö yfir stuðningi sinum við
„heilagt frelsi”. Og aö slðustu var
ákveðið, að það skyldi koma saman að
nýju I september árið 1963.
Biskuparnir höfðu nú haft tækifæri
til þess að kynnast hver öðrum og
styrk hvers annars. Þeir höfðu greitt
hinni úreltu kennisetningu rothöggið:
„Róm hefur talað. Málinu er lokiö”.
Þess I stað rikti viss bjartsýni.
Andrúmsloftið virtist nú þrungiö
dirfsku, og það andrúmsloft átti eftir
aö rlkja áfram I Vatlkaninu og verða
allri veröldinni innblástur.
Þegar sumir gluggar eru opnaöir, er
aldrei hægt aö loka þeirh aftur.
Farið, messunni er lokið
Það hafði byrjaö um svipað leyti og
hann átti áttræðisafmæli, þ.e. I
nóvember árið 1961. „Ég verð var við
eitthvað ólag á likamsstarfsemi
minni,” skrifaði hann I dagbók sina.
„Það er ekki ánægjulegt að hugsa of
mikiö um þetta. En ég er enn einu
sinni reiðubúinn að taka hverju
þvi.sem að höndum kann að bera.”
Þegar læknar hans sögðu honum, að
hann þjáðist af „kvilla i
meltingarvegi”, brosti hann og sagði:
„Það segið þið nú bara, af þvi að ég er
páfi. Annars munduð þið kalla það
magaverk”. Það leit einna helzt út
fyrir, að hann gerði sér ekki grein fyrir
þvl, hversu alvarlegur sjúkdómur
hans var. En það er erfitt að trúa þvi,
að maður, sem hefur misst einn bróður
og tvær systur úr krabbameini, geri
sér alls enga grein fyrir byrjun þess
sjúkdóms I llkama slnum.
Hann var rannsakaður ýtarlega i
október árið 1962 og margar
sjúkdómsprófanir gerðar. Og
sjúkdómsgreiningin var nú ákveðin.
Hann þjáðist af krabbameini, sem
ekki var hægt að skera upp við. Læknir
hans sagði honum, að hann væri með
æxli. „Æxli,” endurtók gamli
maöurinn, fullur umhyggju fyrir vini
slnum. „Ebbeneljæja þá), verði Guðs
vilji. En hafðu engar áhyggjur af mér.
Ég er búinn að setja allt ofan I ferða-
töskurnar minar. Ég er tilbúinn að
halda af stað.”
Meðan Kirkjuþingið vó og mat
framtiöarstefnu kaþólsku kirkjunnar
þetta haust, hafði Jóhannes páfi fylgzt
með þvl starfi úr einkaibúð sinni.
Hann var að visu fölur og greinilega
veikbyggðari en áður, en samt fylgdi
hann svipuðum starfsreglum og áður
og hélt áfram að veita áheyrnir og
taka þátt I fundum og ráöstefnum. Er
liða tók á siöasta veturinn I lifi hans og
hinzta vor hans nálgaðist og kom að
siðustu, varð friðarleit hans og
árangur hennar að þvl vandamáli,
sem kvaldi hann mest. Hann þráði svo
ofur heitt að finna leið til þess að stuðla
að réttlátum og varanlegum friði I
veröld, sem hafði þegar sáð fræjum
sinnar eigin eyðileggingar. Þ. 11. april
árið 1963 skrifaöi hann undir mesta
skjal páfadóms slns. Það var áttunda
og síðasta hirðisbréf hans, sem bar
heitið „Paeem in Terris” (Friður á
jöröu), fyrsta hirðisbréf páfa, sem var
ekki aðeins stilað til biskupanna og
kaþólskra sóknarbarna, heldur til
„allra góðviljaöra manna.”
Efni þess var þrungið dirfsku og
stutt snilldarlegum rökum. Þaö benti á.
möguleika til stofnunar alheims-