Úrval - 01.01.1973, Side 109

107
samfélags, þar sem fólk meö
mismunandi trúar- og stjórnmála-
skoóanir gæti lifaö í samræmi og notió
réttlætis, öryggis og frelsis. Dagblaöió
New York Times kallaöi hugmynd
þessa „viötækustu og djúpstæöustu
tillögu sem nokkru sinni hefur veriö
færö f letur um leiö I áttina til
varanlegs friöar.”
1 maimánuöi voru Jóhannesi páfa
veitt Balzanfriðarverölaunin. Þrátt
fyrir næstum stööugar þjáningar
kraföist hann þess aö mega fara út
fyrir Vatikaniö næsta dag til þess aö
vera viöstaddur athöfn, sem haldin
var til heiðurs öörum þeim, sem
friöarverölaunin höföu hlotið þessu
sinni. „Hvers vegna ekki?” sagði
hann. „Hvað gæti veriö indælla fyrir
prest en aö mega deyja I faömi
samsafnaöra sóknarbarna sinna?”
Hann haföi talað um dauöann sem
„Systur dauöa” af fullri viröingu
undanfariö. Og þ. 30. mal var dauöinn
alveg á næstu grösum. Maginn þoldi
nú ekki lengur neinn mat, og þaö varö
aö næra hann I gegnum æö. Þessa nótt
fékk hann blæöingar og bólgu I
kviðarholsvef.
Um morguninn lá hann örmagna og
tekinn I rúmi sinu. Hvít náttskyrtan
hékk laus utan á samanskroppnum
likama hans. Hann starði út um
gluggann og upp i vorhimininn. Svo
sneri hann augum slnum að
krossinum, sem hékk á veggnum
gegnt rúmi hans og hafði veriö settur
þar, „svo að hann gæti séö hann viö
fyrstu skimu aö morgni dags og
siöustu aö kveldi”, eins og hann haföi
oröaö þaö.
Hann skriftaöi og meötók
sakramenti og hina hinztu smurningu.
Æ ofan I æ hvislaöi hann orö Jesú, sem
hann mælti eftir hina heilögu
kvöldmáltlö, „Ut unurn sint” (svo aö
þeir megi veröa sem einn). Smám
saman tók svefnherbergi hans aö
fyllastafkardlnálum og biskupum. Og
um kvöldiö voru ættingjar hans frá
Sotto il Monte komnir aö dánarbeöi
hans.
Handan svefnherbergisgluggans
léku sjónvarpsmyndatökuljós um hiö
mikla torg, sem var troöfullt af fólki,
sem beiö hnipiö I bragöi. Margir lágu á
hnjánum. Og handan torgsins beiö
mannkyniö einnig, hnípiö I bragöi. Þaö
hafði nú fengiö sitt svar....Hann
haföi reynzt góður páfi.
Aörir páfar höföu einnig ráöizt gegn
strlöi og variö málstaö friöarins. Þeir
höföu lofaö dyggöina og lýst yfir
vanþóknun á hinu illa. En I manna
minnum haföi enginn á undan
Jóhannesi 23. þrýst kirkjunni I áttina
til llfsstraums mannlegrar viöleitni né
boöiö alla menn og alla trúarflokka
velkomna til baráttunnar i þjónustu
hins góöa. En þó var þaö kannske enn
táknrænna, aö milljónir manna um
vlöa veröld höföu hrifizt af manninum,
sem haföi lifaö og hrærzt undir
skrúöa hins æösta yfirmanns
Alheimskirkjunnar, biskups Rómar,
prests Jesús Krists og æösta höfuös
Vatíkanríkisins, sjálfs páfans. I
augum fjöldans, bæöi trúaöra og
trúlitilla, haföi þetta leiguliöaandlit,
sem ljómaöi af opinskárri hlýju, haft
meiri þýðingu en allir hinir glæstu
titlar. Og allt þetta fólk fann til
djúprar sorgar, er Jóhannes páfi
baröist við dauöann og nálgaöist hann
sifellt. Það var líkt og þaö heföi oröið
fyrir persónulegum missi.
Mánudaginn 3. júní missti hann
meövitund i siöasta sinn og lá þarna
magnvana og dró andann meö
miklum erfiöismunum. Þetta kvöld