Úrval - 01.11.1974, Blaðsíða 7

AÐEINS ÖRFÁAR LÍNUR
5
ir mig,!‘ sagði hann með breiðu
brosi. „Hann les það oft fyrir mig.
Muchas gracias — ég geymi það!“
Þennan dag hafði hann unnið
betur en nokkru sinni fyrr. Að
hann væri duglegur garðyrkjumað-
ur — það hafði hann nú svart á
hvítu! Vinnugleði hans kom mörg-
um nágrönnum mínum til góða, og
mér fannst ég sjálfúr vera betri og
hugulsamari atvinnuveitandi. Við
höfðum báðir íengið aukna sjálfs-
virðingu og vorum ánægðari, allt
saman að þakka ör'fáum línum.
Við skólaslitin í júní skeði dá-
lítið kraftaverk. Einn skólanefndar-
mannanna sá um framkvæmd úti-
hátíðahaldanna. í þann mund, sem
dagskráin átti að hefjast, biluðu
hátalararnir, þó höfðu þeir verið
reyndir stuttu áður. Enginn heyrði
orð af því, sem fram fór, og það
leiddi af sér nokkrar reiðilegar at-
hugasemdir eftir á. Ég skrifaði lít-
ið bréf til framkvæmdastjóra há-
tíðahaldanna:
„Ég veit hve vandlega þér höfð-
uð undirbúið yðar hluta samkom-
unnar, og hve mikið þér hafið gert
fyrir skóla bæjarins. Takk fyrir
það — og gleymið hinu; það var
ekki yðar sök. Við þörfnumst yð-
ar.“
Nokkrum dögum síðar kom kon-
an hans til okkar. „Margir vina
okkar hafa talað við rnanninn minn
til að hughreysta hann,“ sagði hún,
„en hann hefur varla hlustað á þá
og var ákveðinn í því að segja af
sér — þar til bréfið yðar kom. Nú
verður hann áfram í skólanefnd-
inni.“
Og það gerði hann og var seinna
valinn formaður. Þökk sé bréfinu.
Hugsið ykkur, ef ég hefði ekki
skrifað það!
Eitt hafði ég að minnsta kosti.
lært: Bréf með nokkrum hrósyrð-
um, sem viðtakandi hefur ekki
vænst, kemur aldrei óþægilega
Hvert okkar þarfnast ekki þeirrar
tilfinningar, að við séum einhvers
virði? Þetta á ekki síst við um þá,
sem hljóta ekki opinberar viður-
kenningar eða almennt lof; maður-
inn á bensínstöðinni, sem ómakar
sig sérstaklega fyr.ir bílinn þinn.
afgreiðslumaðurinn á bókasafninu,
sem stendur á haus við að finna
sérstaka bók; blaðburðarmaðurinn,
sem lætur sér ekki nægja að henda
blaðinu á mottuna, heldur brýtur
það saman og potar því í gegnum
bréfarifuna. Myndu þeir ekki verða
glaðir og vanda sig ennþá betur,
ef maður skrifaði þetta litla orð:
,,Takk“. Smám saman finnur kon-
an mín á sér, þegar ég fæ þörf til
að skrifa, og í hvert' skipti brosir
hún uppörvandi. Það kemur líka
fyrir, að það er hú.n, sem skrifar
bréf, en hún hefur víst aldrei reikn-
að með að fá sjálf citt af mínum
bréfum.
Fyrir stuttu datt mér í hug, að
ég sting aldrei höndinni ofan i
skúffu, án þess að finna hreinar
skyrtur og sokka, og að ég borða
sjaldan nokkuð, sem liún hefur
valið og matreitt, og að hún á allt-
af til bros og umburðarlyndi, þeg-
ar illa liggur á mér. Mér datt í
hug að þakka henni skriflega og
póstlagði meira að segja bréfið. En
í næstu andrá flaug mér í hug: Var
þetta ekki einum of mikið?