Úrval - 01.11.1974, Qupperneq 29

NY SOKN GEGN HUNDAÆÐI
27
««<«-«-«« <■«««« «« <
Ý \r
\r \r
'r
>r
V
>r
> r
>r
>r
>^
>r
>r
>r
>^
• >r
>r
V
V
>^
>r
>r
>r
>^
>^
Það er einnig ástæða til að vera á verði fyrir villtum dýrum, yr
v
>r
>r
V
>'
> r
>r
>r
>'
>r
V
V
> r
>'
>r
>r
>r
>r
>^
\rf rakki hússins, sem venjulega hafði verið svo fjörugur byrjaði að
><
>^
>^
>^
>^
>^
>^
>^
>^
v
>^
>^
>^
>^
>^
>^
>^
>r
>^
v
>^
v
v
>^
>r
>^
>^
V
>^
V
>^
>r
V
>^
V
>^
Öll skyndileg breyting á atferli dýrs ætti að vekja tortryggni
um, að hundaæði sé á ferðinni. Vírusinn ræðst á taugakerfið og
hefur oft. þau áhrif að dýr, sem áður var friðsamt og hræðslu-
gjarnt, verði viðskotaillt og árásagjarnt. Það er einnig mjög tor-
tryggilegt, ef dýr verður allt í einu mjög sljótt, og sinnulaust. Þegar
ung kona í Frakklandi varð fyrir því, að köttur stökk á hana ofan
af þaki, og þegar þýskur bílstjóri var bitinn af hundi, þegar hann
var að skipta um hjól, giskuðu menn strax á — sem reyndist rétt
— að um hundaæði væri að ræða. Fólkið var bólusett þegar 1 stað.
En svissnesk fjölskylda tók ekki sérlega nærri sér, þegar kjöltu-
hengja hausinn. Hundurinn lá sljór og sinnulaus úti í horni og
tungan lafði út úr hvoftinum. Engu að síður var farið með dýrið
til dýralæknis, sem sá að hundurinn var með hundaæði og lét
bólusetja alla fjölskylduna. Ef fjölskyldan hefði beðið þess, að
hundurinn yrði frískur, hefði það getað haft alvarlegar afleiðingar.
sem allt í einu hætta að vera vör um sig og haga sér eins og þau
væru tamin. Sem dæmi má nefna atburð, sem gerðist í V. Berlín,
þar sem hópur barna með veikan ref, heimsótti dýralækninn. Þau
höfðu verið að leika sér í almenningsgarði, þegar refurinn kom
syndandi yfir læk til þeirra. „Hann er alveg taminn,“ sögðu þau.
Hann hafði ekki bitið neitt barnanna, en það var hætta á að smit
hefði getað borist gegnum smá rispur á höndum þeirra. Dýra-
læknirinn gaf sér ekki tíma til að bíða eftir rannsókn á því hvort
refurinn væri sýktur, heldur sendi börnin beint á sjúkrahús, þar
sem þau fengu umsvifalaust bólusetningu. „Ekkert af þeim veikt-
ist,“ sagði dýralæknirinn. „En ég tek enga áhættu, þegar um hunda-
æði er að ræða. Þetta var erfitt fyrir þau, en nú hafa þau að
minnsta kosti lært að varast villt dýr, sem allt í einu verða „tamin“.“
glóandi járnum eða fyllt með púðri
og síðan kveikt í. Það var Louis
Pasteur, sem stöðvaði þessar skottu-
lækningar. 1882 bólusetti hann 9
ára dreng, sem óður hundur hafði
bitið. Bóluefnið hafði hann fram-
leitt úr þurrkuðum hryggmerg úr
kanínum, sem höfðu verið sýktar
með hundaæði. Drengurinn lifði, en
bóluefni Pasteurs hafði að inni-
halda — eins og þau bóluefni, sem
á eftir komu — svo mikinn tauga-
vef dýranna, sem þau voru unnin
úr, að hjá flestum sjúklingunum