Goðasteinn - 01.09.1963, Side 26

að ræða. Hún fylgdist vel með fóðrun alls fénaðar að vetrar-
lagi. Var fastur siður hjá henni, þegar áleið góu, að skoða fóðrun
ánna og benti þá jafnan á, ef henni þótti einhver vanfóðruð.
Mælti hún fyrir um, ef með þurfti, að hjúkra betur, t. d. með
því að gefa mjölkoku eða á annan hátt aðhlynning. Var það að
sjálfsögðu alltaf tekið til greina. Móðir mín var mild og góð
kona, sem öllum vildi gott gera. Þegar ég hugsa um hana, koma
mér jafnan í hug orð skáldanna Arnar Arnarsonar og Matthíasar,
þar sem þeir segja: „móðir mín, mildin þín“ og „hvað er ástar
og hróðrardís, og hvað er engill úr Paradís hjá góðri og göfugri
móður“. Ég held, að einkunnarorð hennar hafi verið:
„Alla þá, sem eymdir þjá,
er yndi að hugga,
og lýsa þeim, sem ljósið þrá,
en lifa í skugga“.
Skapgerð mömmu var hlý, en þó einbeitt og ákveðin. Hún var
trúkona og bænrækin. Oft talaði hún um trú og bæn við mig
og árangur þeirra í lífi sínu. Þegar maður er nú kominn á gamals
aldur, þá reikar hugurinn til liðins tíma. Ég reyni að eiga hljóða
rökkurstund og hugsa mér þá að vera í gömlu baðstofunni á
Berustöðum, standandi við hné móður minnar og hlusta á sögur
og ævintýri, sem hún segir okkur börnunum. Við vorum, ef til
vill, þrjú eða fjögur, sem lögðum hendur á hné hennar, öll full
eftirvæntingar um, hvað hún mundi segja okkur, um engla, álfa
eða annað, sem við þráðum að heyra. Allt var vel þegið hjá
mömmu. Prjónarnir hennar þögnuðu ekki, meðan sagan var sögð,
einatt vantaði sokk á lítinn fót.
I sambandi við rökkurstundir, koma mér fleiri konur í hug en
móðir mín. En hvað voru annars þessar rökkurstundir liðinna
daga? Gamla fólkið, eitt, kannast nú við þær. Aðstæður og lífs-
venjur eru breyttar frá því, sem áður var. Nú er aldrei rökkur,
því alltaf er kveikt ljós, þegar húmar að kveldi. Á uppvaxtar-
árum mínum var ekki borið ljós í hús frá kl. 5-7 um kveldtímann,
dimmustu vetrarmánuðina. Sá tími var kallaður rökkur. Rökkur-
stundirnar voru ýmist notaðar sem hljóðar stundir eða gleði- og
24
Goðasteinn