Goðasteinn - 01.09.1963, Síða 35

bátinn. Einn okkar manna gafst upp, sökum meiðsla á austurleið,
svo sem fyrr segir. Var ekki um annað að ræða en að bcra hann,
og var reynt að nota teppi, og hélt einn í hvert horn. Varð þetta
mjög til tafar, enda maðurinn þungur, svona gegnblautur. Þó
kastaði fyrst tólfunum, þegar brjótast þurfti með hann yfir Blautu-
kvísl, sem nú var mun ófrýnni en á austurleið. Var nú ísinn allur
að gliðna og víða hyldjúpar vakir. Var tafsamt verk að kanna
og finna færa leið. Þá varð víða að vaða mittisvatn í sandbleytum.
Ein hætta var þarna öðrum fremur, en hún var sú, að menn
flytu burt með jökum, sem óðast voru að losna frá meginísnum
og bárust óðfluga með flaumnum til sjávar. Þeim, sem í því hefðu
lent, var dauðinn vís. Var illt að hafa eftirlit með þessu í nátt-
myrkrinu, og lá við borð að illa færi, þegar tveir menn voru
skyndilega komnir á slíkt rek án þess að verða þess varir. Þcir
sem stóðu við sprunguna kölluðu til þeirra, svo að þeir náðu að
forða sér yfir á annan jaka í tæka tíð.
Til þess að ná landi vestan árinnar, varð að lokum að fara á
jakahlaupi. Þeir sem ekki freistuðu þess, óðu í brjóst. Voru menn
látnir halda í línu sér til styrktar. Reyndist erfiðast með veika
manninn, sem var algerlega ósjálfbjarga, helkaldur og sem dauður
væri. Okkur hafði nú borizt liðsauki, tveir röskir menn, sem kom
sér vel á leiðinni vestur. Hjálpuðust menn að við að bera þann
sjúka, en af því urðu þó þær tafir, að ákveðið var að fara á
undan með skipbrotsmennina og koma þeim sem fyrst í skjól.
Eftir tveggja stunda göngu komum við að Höfðakvísl, sem nú
var farin að renna ofan á ísnum og var það hné vatn. Var þar
og vont að fóta sig, ísinn glerháll og straumþungi allmikill. Bar
suma nokkuð af leið. Að lokum skiluðu þó allir sér farsællega
að landi. Þá var strax farið með skipbrotsmenn upp í skipbrots-
mannaskýli Slysavarnafélagsins við Hjörleifshöfða og hlynnt þar
að þeim eftir föngum. Var hitaður upp matur og kaffi, menn
hresstust fljótt og hugðu til heimferðar, er engan vantaði í hópinn.
Sandurinn hið efra var nú eins og hafsjór yfir að sjá. Reyndist
færðin hin erfiðasta, jafnvel stærstu trukkum. Eftir mikil umbrot
gegnum ís og vatn var loks komið til Víkur um kl. 10,30 árd.,
og hafði þá björgunarleiðangurinn staðið tólf stundir.
Goðasteinn
33