Skírnir - 01.01.1882, Blaðsíða 5

INNGANGUR.
7
vægis í gegn emim vestlægu stórveldum — eða þá ekki síður:
til að beinast að um stiflugerð í gegn þjóðveldis- og lýðvalds-
straumunum frá Frakklandi. En á skyldi að ósi stemma, og
beinasti vegurinn væri sá, að koma Frakklandi aptur á heljar-
þröm, og til þess gæti soldán gott lið lagt, er hann ræki rjettar
síns í Afríku, æsti Afríkubúa í gegn Frökkum, og gerði þeirn
allt þar svo erfitt, sem við mætti komast. — Slíkt geta menn
látið liggja milli hluta, og það er auðvitað, að Bismarck getur
svo margt annað gengið til, þar sem hann vill, að dæmi Frakka
og Englendinga fyr, gera beztu tilraunir að styðja að viðreisn
Tyrkjaveldis, og koma svo miklu menningarsniði á stjórn
Tyrkja og ríkisfar, sem unnt er. En hjer er eitt eptirtektavert,
og það er þetta: hvenær sem nýjungar berast frá. Tyrkjum,
eða þeir verða við eitthvað riðnir, þá verður mönnum tamast
að vakna til tortryggni og búast við miklum tiðindum og illum.
Af höfðingjafundum og nýjum samdrætti stórvelda.
En það eru stórtíðindin hin verri, sem stórveldi álfu vorrar
vilja byrgja úti og reisa við sem rammastar skorður. „Allir
(þ. e. öll stórveldin) eru sammála og aldri hefir bjarmi frið-
arins verið fagrari enn nú“ segir jafnan i þingsetningaræðum
stórhöfðingjanna, en hinu verður ekki neitað, að sum stórveld-
anna haldast fastara í hendur en önnur. Tvö eða þrjú ráða
með sjer sjerstaklegt bandalag, og vjer þurfum ekki annað enn
minnast á bandalag Frakka og Breta (,,vesturþjóðanna“), á
keisarasambandið (,,keisaraþrenninguna“), og síðast fóstbræðra-
lag þýzkalands og Austurrikis. „Skírnir“ liefir áður getið þess,
hver mestan þátt átti að sambandinu á meginlandi Evrópu.
það yrði eitt af helztu nýnæmum ársins sem leið, efþaðreynd-
ist svo sem sagt er, að Bismarck hafi tekizt að endurnýja
bandalagið með keisaraveldunum — og gera jafnvel Italiu að
fjórða þætti sambandsins. Auðvitað er, að þetta er allt annað
enn samband á ófriðartimum, en þar sem hjer ræðir um stór-
veldi álfu vorrar, þá vita allir, að slíkur samdráttur hlýtur
meiru að sæta. Vjer skulum nú greina, hvað blöðin kalla
um hann kunnugt orðið. Byrjunin var sú, að Vilhjálmur