Skírnir - 01.01.1882, Blaðsíða 74
76 AUSTURRÍKI OG UNGVERJALAND.
hefir verið heldur til samkomulags enn til kynnisleitar, og að
hann hefir tekið til allra keisaraveldanna samt á meginlandi
Evrópu. Vjer höfum greint þetta hjer því til stuðnings, sem
sagt er um fundinn í inngangi ritsins, en vjer hefðum þó
dregið úr orðunum (á 9. bls.): „þó engir út í frá viti á þeim nánari
deili“, ef vjer hefðum lesið söguna um leyndarskeytin, áður
enn þau hrutu á pappirinn. Vjer hnýtum þvi hjer við, sem oss
hefir gleymzt að geta í frjettaþættinum frá þýzkalandi, að Vil-
hjálmur keisari minntist i þingsetningarræðu sinni (á alríkis-
þinginu) á fundamótin í Gasteini og Danzíg, og kvað þau hafa
eflt samtök allra keisaraveldanna að halda þjóðafriðinum ó-
rofnum.
Vjer nefnðum i innganginum löndin Bosníu og Herzegó-
vínu, þar sem Franz Jósef þykist gæta laga og friðar fýrir sol-
dán í Miklagarði. það er einhver hulda eða tvíræðni við
þessa greiðvikni keisarans. þegar keisarinn ljet í sumar var
kveðja landsbúa til herþjónustu, varð þeim hverft við, því þeir
ætluðu sjer það óskylt með öllu, að þjóna i her Austurríkis-
keisara. þeir kunna að vísu til vopnaburðar, en vilja helzt
kjósa sig undan þeim heraga, sem títt er að hafa í öðrum
löndum. En hjer varð fleirum bilt: Soldán og ráðherrar hans
þóttust nú sjá, hvert sök horfði, og að hjer mundi fyrsti hnút-
urinn brugðinn á festinni við Austurriki og Ungverjaland.
Slafar í grendarlöndunum á Balkansskaga (t. d. i Serbíu, Mont-
enegró og Bolgaralandi) fundu, að hjer var enn verið að
parta þá og stíja þeim í sundur, og alslafavinum á Rússlandi
þótti sem slagbrandinum þýzka á Balkansskaga fyrir Rússum
yrði skotið fram, og skorðurnar treystar fyrir vestri endann.
I árslokin fóru sögur af megnri óánægju í báðum löndunum,
en hitt kvisað um leið, að frá öðrum löndum (Rússlandi) væri að
þeim kolum blásið. Sagt var og, að stjórn keisarans væri við
öllu búin, og hefði þá þegar atfaralið til taks, ef til vopna
yrði tekið.
þess þarf ekki að geta, að Austurríkiskeisari tók við þeim
Italíukonugi og drottningu hans með mikilli alúð, og að Vín
sparaði ekkert til viðhafnar þá daga. Konungur kom til Vínar