Skírnir - 01.01.1882, Qupperneq 83

RÚSSLAND.
85
sleggju; það var zarsleggjan, sem reið á lopti, og nú var þá
bezt að hafa sig undan, og láta þá taka við vandanum, sem
vildu. Vjer sögðurn fyr, að IgnatjefF stóð fyrir innanríkismálum,
en þá var undir þann ráðherra öll löggæzla komin, og þá um
leið varðgæzla á lífi zarsins, ástmennum hans og hirð hans
allri. Hverjum skyldi betur treysta en þeim skörungi, sem
fvrir svo miklu var trúað. Keisarinn hlítti nú til forsjár og
trausts engra ráðum annara enn Ignatjeífs. Maðurinn er bæði
kænn og kjarkmikill, og má vera, að önnur úrræði hefðu eigi
betur gefizt enn þau, sem nú var freistað. Meðan menn biðu
nýjunganna frá stjórn keisarans, var allt kyrrt og gjöreyðendur
ljetu ekki á sjer bæra, en þegar vonirnar brugðust um stjórn-
arbótina, tók að kvisast aptur um hótunarskeyti frá níhilistum,
uppgötvanir nýrra helvjela, handtökur og saksóknir. Við þetta
sló nýjum ótta yfir keisarann og hirðina, enda sat hann nú
svo sem í skjaldborg í Gatsjína, hallargarðinum sem nefndur er
í „Skírni“ i fyrra (113. bls.), en þar var svo búizt um til varna
og varðgæzlu, með járngrindum og díkjum umhverfis, og svo
frv., að þessi lystigarður varð ámóta og kastali i umsátri. A
nóttinni brunnu rafurlog i hallargarðinum og allt umhverfis,
svo að þar var eins bjart og um daga. Auk þessa tóku ungir
eðalmenn sig saman og gengu i heimuglegt bandalag til að
verja líf keisarans, og þá um leið að komast á snoðir um
hættuleg samtök og hremma þá, er þau bærust fyrir. En með
því að þessir menn voru opt i dularbúningum, eða voru eins
tortryggilegir ásýndum, og í öðru fari sínu, og níhílistarnir
sjálfir, þá fór eigi sjaldan svo, að löggæzlumennirnir tóku þá
fasta, og þeir höfðu opt orðið fyrir óþyrmilegri meðferð, áður
þeim tókst að sanna, hvernig á sjer stæði. þess vegna var
sagt, að stjórnin bæði þá að rjúfa aptur samband sitt, sem
svo var grunnhyggilega ráðið, þó gott gengi til. En þó er
enn talað um svardagafjelag, sem alstaðar er á níhílista veið-
um, bæði á Rússlandi og erlendis. það er sagt, að Ignatjeff
hafi gefið keisaranum i skyn, að það mundi ekki mælast vel
fyrir, ef hann byrgði sig inni, því fóllcið vildi sjá zarinn sinn,
og því væri það vant. Keisarinn tók vel bendingunni, og þeim