Skírnir - 01.01.1882, Blaðsíða 132

134
BANDARÍKIN (norðurfrá).
árslok, en menn sögðu þá, að skamms mundi að bíða, áður dómur-
inn yrði upp kveðinn, og efuðust fæstir um, að lífiáti mundi sæta.
Nú víkur sögunni aptur til forsetans. Menn fluttu hann
þegar til bústaðar síns í forsetahöllinni („Capitolium11). Lækn-
unum leizt þegar illa á sár hans, og óttuðust að inn mundi
blæða, en treystu sjer ekki að hafast neitt að til að ná út kúlunni,
enda var lengi svo, að þeir vissu ekki, hvar hennar mundi
vera að leita. Sorgarfregnin flaug eins og elding um borgina,
og frá henni um öll bandaríkin, og samdægurs til allra borga
í Evrópu. Sagan varð öllum svipleg og vakti bæði felmt og
furðu — en ekki tveir tugir ára síðan, að slíkt hafði hent i
Washington, og annar ágætismaður og öruggasta forusta þjóð-
veldisins (Lincoln) var banaskoti lostinn. Svo má kalla, að
fólkið í Bandaríkjunum væri allan þann tíma milli vonar og
ótta, og böli þrúgað, er Garfield lá banaleguna. Menn sáu
hvern dag borgarmenn og aðkomandi fólk streyma til hall-
arinnar, en þyrpingarnar óxu þá mest, er dagskránna var von
frá læknunum, eða þær voru hengdar upp utanveggja. Lækn-
arnir sáu bráðum, að það mundi riða manninum að fullu, ef
reynt yrði að skera til kúlunnar, eða ná henni út með öðru
móti, og var þá sú vonin ein eptir, að um hana kynni svo
að hyldgast, eða hún kæmist í þær umbúðir að manninum
þyrfti ekki að verða framar meint af henni. þessi von
brást, en snemma í september var Garfield færður til
Longbranch, baðvistarinnar, sem fyr var nefnd, því menn ætl-
uðu að strandloptið mundi verða honum til hressingar. Stund-
um virtist brá af honum, en hann varð máttfarnari og magrari
dag af degi. Garfield var mesta karlmenni, þrekvaxinn og
hinn harðasti í öllum þrautum. Menn sögðu líka, að fáum
mundi hafa enzt svo fjörið í slíkum þjáningum. það er sagt,
að móðir hans, sem er yfir áttrætt, hafi heimsótt hann í leg-
unni, og henni hafi orðið við einhvern að orði: „hann Jakob
minn getur það sem hann vill, og meðan hann vill lifa, deyr
hann ekki“. Garfield var mikill trúmaður, og bar þjáningarnar
með kristilegri þolinmæði, og honum brá sízt, er hann vissi að
allar vonir voru úti. Hann gaf upp andann um kveldið 19.