Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.1888, Qupperneq 15

15
mannhefnda eins og vanalega á Sturlunga tíma, eða þá teknir gerð-
armenn, þegar bezt var, án þess að skeyta um lögin; Snorri goði
bar hér enn fyrir sig frumhlaupid til úhelgi Vigfúss, enn þegar
Arnkell goði gekk fast að, þá var málinu slegið í sætt. í annan
stað er hér vel og nákvæmlega sagt frá, og ber engan vott um
13. aldar tilbúning, eða að hér hafi liðið um 260 ár, frá því að
þessir viðburðir skeðu, og til þess að þetta var fyrst fœrt í letr,
því viðburðir þessir munu hafa orðið um 990, og ber því að sama
brunni um flest fyrri höfuðatriði í Eyrb. s.
Málssókn varð á þ>órnessþingi út af því, þegar Arnkell goði
lét drepa þræla þ>órólfs föður síns; tilefnið eða aðdragandinn var
þessi f stuttu máli, Eyrb. s. bls. 52—53: „Nú skal þessu næst
segja frá J>órólfi bægifót; hann tók nú at eldast fast ok gjörðist
illr ok æfr við ellina, ok mjök újafnaðarfullr; lagðist ok mjök úmjúkt
á með þeim Arnkatli feðgum“. þ>eir þ>órólfr og Ulfar á Úlfars-
felli áttu hey m.ikið saman upp á Úlfarsfellshálsi', og rænti fórólfr
hann heyinu; Úlfar kærði skaðann fyrir Arnkeli og bað hann ásjá,
að hann fengi bœtr fyrir. Arnkell fór á fund föður síns og bað
hann bœta Úlfari, en £>órólfr neitaði þverlega. Arnkell bœtti þá
Úlfari fyrir heyið, svo honum líkaði, enn þegar þeir feðgar fund-
ust aftr, heimti Arnkell heyverðið, enn f>órólfr lét ekki batna um
svörin: „Um haustit eftir lét Arnkell reka af fjalli yxn VII, er J>ór-
ólfr átti, ok lét drepa alla í bú sitt“. J>etta sýnir, að heyið hefir ekki
verið allítið, sem J>órólfr tók, þar sem Arnkell lét sér ekki minna
nægja enn 7 yxn. „J>etta líkaði f>órólfi stórilla, ok heimti hann
verð af Arnkatli, en Arnkell kvað þá skyldu koma fyrir heyit
Úlfars. f>á líkaði fórólfi miklu verr en áðr, ok kallar þetta af
Úlfari hlotizt hafa, kvað hann sik skyldu fyrir finna“1 2.
1) Sjá Arb. Fornleifaf. 1882, Eannsókn í þórsnessþingi, bls. 98, sbr.
og bls. 96.
2) Eg skal taka hér lítinn kafla orðréttan, sem segir frá Ulfari og
samtali þeirra þórólfs, sem sýnishorn, hvernig frásögnin er úr garði ger,
því hann er nokkuð einkennilegr, Eyrb.s. 52—53:
»þat var einn dag, at þórólfr reið inn til Úlfarsfells at finna Úlfar
bónda; hann var forverksmaðr góðr, ok tekinn til þess, at honum hirð-
ist skjótar hey en öðrum mönnum; hann var ok svá fésæll, at fé hans
drapst aldri af megri eða drephríðum. En er þeir þórólfr fundust, spurði
þórólfr, hvert ráð Úlfarr gæfi honum, hversu hann skyldi haga verks-
háttum sínum, eðr, hversu honum segði hugr um sumar, hversu þerri-
samt vera mundi. Úlfarr svarar: eigi kann ek þér annat ráð at kenna
en sjálfum mér : ek mun láta bera út ljá í dag, ok slá undir sem mest
má þessa viku alla, þvíat eg hygg at hón muni verða regnsöm, en ek
get, at eptir þat mun verða gott til þerra hinn næsta hálfan mánað.
Fór þetta svá sem hann sagði, þvíat þat fanst opt á, at hann kunni
gjörr veðr at sjá en aðrir menn. Síðan fór þórólfr heim; hann hafði
með sér mart verkmanna; lét hann ok þegar taka til engiverka. Veðr