Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.1957, Qupperneq 27

31
lSLENZKUR TRÉSKURÐUR 1 ERLENDUM SÖFNUM
4. Ártal ekkert. (MÞ: Líklega frá 18. öld.)
5. Áletrun engin.
6. L: Frá Helga presti Sigurðssyni, Akranes, ísland, 27. 11. 1888.
Samkvæmt H ætti þetta að vera nr. 52 í HS minnsta hf. Þar stend-
ur: „Kistill, einnig læstur, með kistlahnútum, á göflum.“ Þetta kem-
ur illa heim, því að kistillinn hefur enga læsingu og ekkert merki eftir
neina slíka.
Hlýtur að vera nr. 33 í „Viðbót" í HS stærsta hf. (í raun og veru
er það einasti möguleiki, sem eftir er.)-Kistillinn er líklega, sök-
um þess hvað hann er stór, fremur gamall pallkistill, heldur enn
trafakistill. Hann er norðlenzkur, og kominn suður í Borgarfjörð,
að Fljótstúngu, að sögn, með Magnúsi föður Ólafar konu Stefáns í
Kalmannstúngu. Kistilinn fekk eg (okalausann með klofnu loki og
biluðum lömum) hjá Önnu dóttur nú nefndra hjóna (árið 1884).
8. Peasant Art, fig. 11.
1. 6J/..966. Kistill úr furu, festur saman með trétöppum, hjörur
úr járni (merki sjást eftir eldri hjörur), skrá úr járni, lykill fylgir
(lykkjan brotin af), skráarlauf úr látúni. Okar eru festir undir enda
loksins við gaflana. L. (loksins) 33.2, br. 18, h. 17.7.
2. Nokkuð gisinn. Stór sprunga á lokinu. Gat við hliðina á nú-
verandi skráargati. Nokkuð af ryðguðum nöglum kringum skráar-
gatið og ofan á lokinu. Ómálaður. 5.Á.r.
3. Flatt upphleyptur útskurður á loki, hliðum og göflum. Jurta-
skrautverk á báðum hliðum og á lokinu, en bandbruðningur („tigla-
flétta“) á göflunum, sem eru alveg eins. Breidd bandsins er rúmlega
1.5 sm. Hliðarnar eru einnig líkar innbyrðis. Bútur af stönglatein-
ungi, sem byrjar í vinstra horni að neðan og myndar aðeins eina
eiginlega beygju. Er hún fyllt af stórri grein, sem vefst upp í undn-
ing. Hún sendir út frá sér tvær minni greinar, sem einnig vefjast
upp. Aðalstöngullinn hefur fleiri hliðargreinar af sömu gerð, og
ganga sumpart í sömu átt sem hann, sumpart í öfuga átt. Aðeins fá
frammjó, sveigð blöð með innskorinni miðlínu. Stönglarnir hafa innri
útlínur og þverbönd, þar sem þeir greinast sundur. Stöngulbreiddin
er fyrir það mesta um 1 — 1.5 sm (breiðari við upphafið). Skurður-
inn á lokinu er líkur, en munstrið svolítið öðruvísi. — Verkið fremur
gott. Fjör og þróttur í jurtaskrautinu.
4. Ártal ekkert. (MÞ: Frá síðari hluta 18. aldar að líkindum.)
5. Áletrun engin.