Eimreiðin - 01.01.1918, Qupperneq 96

96
BEINASTA LEIÐIN
[.EimreiSin
í hug. HvaSa von gátu þeir haft um það, aS kippa nokkru í
lag meö þessu? Máttu þeir ekki búast við því, aö félagar
þeirra sjálfir réSu þeim bana, er þeir yrSu svikanna vísari?
En nú kom nokkuS óvænt fyrir. Þegar Hermann kom til fé-
laga síns hinu megin, var sá í miklum samræSum viS félaga
sinn. Og hvaS heyrir hann þá? Þeir eru reyndar aS tala um
þetta sama. Og eins var um tvo þá næstu hinu megin viS Jó-
hann. Þarna voru þá sex menn, allir aS ræSa um þetta sama.
„Hvernig stendur á þessu,“ segir Schwitz. „ÞaS var eg
einn, sem......“
„Nei, nei,“ segir Max. „Þeir eru aS tala um þetta alstaSar
hérna i skotgryfjunni. Eg fyrir mitt leyti er lengi búinn aS
hugsa um þetta, aS eg ætti ekki aS drepa sakiausa menn. En
í kvöld hefi eg ásett mér aS hætta því -—■ þó aS eg verSi kall-
aSur raggeit og settur upp viS vegg. Svo hafSi eg orS á því
viS hann Ágúst, en hann greip þá fram í fyrir mér um þetta
sama. Eg gæti best trúaS, aS þaS yrSi aS skjóta alla her-
deildina í fyrra máliS. En þaS verSur þá þvi áhrifameira."
„Þeir halda aS viS höfum orSiS vitlausir," segir Hermann.
„Klukkan er fjögur,“ segir undirforinginn. „VeriS tilbúnir!“
ÞaS kom augnabliks ys og þys og svo stein-þögn. Enginn
varS eftir, til þess aS skrifa heim og skýra frá því, aS þeir
hefSu dáiS fyrir hugsjón, sem var þeim dýrmætari en keis-
arinn og föSurlandiS og jafnvel Beta.
Undirforinginn gerist órór og ráSgast viS annan foringja.
„FlýtiS ykkur, menn! ÞaS birtir óSum,“ segir hann í skip-
unarrómi.
En nú heyrist eins og þytur eSa suSa frá mannfjöldanum:
„Hinir koma ekki. Mennirnir eru aS leggja niSur vopnin.“
„GuS komi til! Leggja niSur vopnin? Ha? HvaS á þetta
aS þýSa?“ spyr foringinn.
„Eg veit þaS ekki, foringi, en mennirnir eru alstaSar aS
leggja niSur vopnin og fara.“
Hermanni verSur litiS til Jóhannsj og þeim hvorum til
annars. BáSir stóSu upp og allir á eftir þeim.
„ViS skulum koma og líta á,“ segja þeir, eins og í draumi.