Eimreiðin - 01.01.1918, Qupperneq 100

100
PHOCAS
[Eimreiðin
gjarnlega, bar fyrir þá ávexti og grænmeti af uppskeru sinni og
lét þá hvílast í litlu stofunni sinni. Sjálfur lagðjist hann til svefns
i fremra herberginu, lá þar á beru gólfinu meö fæturna í körfu,
til þess að kuldinn frá steinveggnum næði ekki eins að fótum
hans, og honum sofnaðist eins vel þar.
Það sem varð umfrarn hans eigin fæðlu af ávöxtum garðsins,
gaf hann fátæklingum þar i nágrenninu, gaf hverjum þeim, sem
leit á hann og rétti fram höndina. — Taktu við því og guð blessi
þér bitann, sagði hann, — það er hann, sem hefir látið það vaxa.
Hann fann sjaldan fleiri orð til að segja, en ávextirnir voru svo
ljúfir og góðir á bragðiðl, miklu betri en hjá öðrum, rödd Pho-
casar var svo blið og hógvær og yfirbragðið svo rólegt, að marg-
ur fór þaðan sannfærðlur um það, að hamingjan byggi litla bæ-
inn hans, kyrlátari og stærri en nokkursstaðar annarsstaðar, og
menn furðuðu sig á því, að hún skyldi ekki hafa vakið neina
öfund, heldur að eins þrá. Andlit hans og augu sáu menn lengi
fyrir sér í huganum, og þeir brutu heila sinn um það, hvernig
hann hefði orðið það sem hann var. Og þeir voru álcafari með
að fá svar við| spurningunni en að fá aftur að gæða sér á hinum
hressandi ávöxtum hans.
Þannig varð það að fleiri en einn af nágrönnum Phocasar fóru
að aðhyllast trú hans og báðu hann aðl fara með sig til prests-
ins, er veitti þeim skírnina að næturlagi við einhverja svalandi
lind á afviknum stað. Menn báðu hann einnig sjálfan um að
skýra fyrir sér leyndardóma kenningar hans, en þá fálmaði hann
fram erfiðishöndum sínum, eins og eitthvað hefði sloppið úr þeim,
og brosti auðhijúklega.
— Eg veit ekkert meira en það sem eg hefi sagt ykkur, svaraði
hann; leyndarmál hefi eg engin og eg skil svo lítið. Ávextina get
eg gefið ykkur — hvað sem verðmæti þeirra líður, þá gef eg
þá ávalt meðl heilum hug — en að segja hvernig þeir hafi orðið
til og sprottið og þroskast, það er eg ekki fær um. Það þarf regn
til við það, það þarf sólskin, maður verðlur að annast þá með
jafn mikilli umhyggjusemi og nærgætni eins og þeir væru smá
böm, og maður hefir ekki tíma til að hugsa um neitt annað.
í samkundunni sat hann yztur og kinkáðli kolli ánægjulega við
og við, þegar eitthvert það orð var talað, er hann fyllilega skildi.