Aldamót - 01.01.1902, Blaðsíða 34

blaöið, og á þeim sjúkdómi hefir blaðiö síðan lifað.
Menn hafa ekki gjörst áskrifendur að ,,Dagskrá“
fyrir þá sök, að þeir hafi fyrirfram trúað á ritstjóra-
hæfileika útgefandans. Menn hafa ekki stutt hann til
þess fyrirtækis í þeirri ímyndan, að í persónu hans
væri eitthvert stórt ljós. Menn hafa ekki búist
við því, að hann myndi bæta blaðamensku Vestur-
Islendinga. Menn hafa ekki haft neina von um, að
blaðið hans myndi verða til góðs. Og ekki heldur
hefir það verið mönnum nein verulög hvöt til að
kaupa blaðið, að það var fyrir fram ákveðið til að
kasta saur á alla þá menn, sem ritstjóranum er í nöp
við. Menn hafa stundum gaman af skömmum í blöð-
um, það er að segja þeim skömmum, sem ekki neitt
ná til þeirra sjálfra. En að því, sem komið hefir
þeirrar tegundar í ,,Dagskrá“, hafa naumast nokkrir
haft gaman, né heldur bjuggust nokkrir við slíku
gamni úr þeirri átt fyrirfram. Hvað myndi það þá
vera, sem komið hefir mönnum til að hjálpa blaði
þessu inn í heiminn og halda í þvf lífinu alt til þessa ?
Brjóstgæði. Ein sérstök tegund af íslenzkum brjóst-
gæðum. Menn hafa vorkent rnanni þeim, sem gefur
blaðið út. Mönnum fanst, að hann ætti bágt. Menn
sáu, að hann var aumingi. Menn vildu hjálpa hon-
um til að lifa. Islendingar eru brjóstgóðir, allra
manna vorkunnsamastir við vesalinga. Þetta er kost-
ur —eitthvert dýrmætasta þjóðerniseinkenni íslend-
inga, sem til er. En þetta er líka ókostur — einhver
háskalegasta þjóðlífseinkunnin íslenzka, sem til er.
Brjóstgæða-tilhneigingin verður að sjúkdómi og synd,
þegar hún lætur ekki stjórnast af skynsemi og rétt-
læti. Þetta er sjúkdómurinn, sem valdið hefir því,