Aldamót - 01.01.1902, Blaðsíða 37
4r
áskotnaöist viö skólagönguna. Skólagangan, ,,ment-
anin“ og hiö siöferöislega slys gjörir þá hér, eftir því
sem nú er hugsunarhátturinn, aö sjálfkjörnum alþýöu-
leiötogum í augum margra. Vér höfum fengiö ýmsa
menn af þessu tægi hingaö inn í fólkslíf Vestur-
Islendinga úr sömu áttinni, og ávalt hefir þeim veriö
tekiö meö sömu brjóstgæöunum. En einna ömurleg-
asta sendingin hefir ,, Dagskár “-ritstjórinn reynst vera
— meö fram fyrir þá sök, aö hann hefir viljað láta
líta svo út sem væri hann talsmaöur kristindómsins,
og þaö æöra og fullkomnara kristindóms en þess, er
fyrir oss liggur opinberaöur í nýja testamentinu. I
nafni kristindómsins, slíks ,,endurbætts“ kristindóms,
hefir hann haldið fram sínum bindindismáls-öfgum og
öllum sínum óþverra-skömmum. Þaö minnir á upp-
haf kvæöis eins meö fyrirsögninni ,,Skollans apaspil“
eftir Sigurö Pétursson, heimsádeiluskáldiö íslenzka,
sem andaöist í Reykjavík áriö 1827 :
,,A8 drottins rétt sé rækallinn
einn reiöubúinn api
þaö er staöfastur þanki minn,
þaö flestum býr í skapi.
En þegar hann ei herma má
guös handaverkum eftir,
hann læst þau bæta þurfa þá ;
þeir skollar eru verstir. “
Er ekki fáránlegt um þaö að hugsa, aö menn, sem
búnir eru aö gjöra út af viö sig á íslandi og koma
hingaö sem dauöir, skuli á þennan hátt ganga hér
aftur,—að almenningsálit Vestur-íslendinga skuli enn
vera í því ólagi, aö slíkar afturgöngur geti vaöiö hér