Aldamót - 01.01.1902, Blaðsíða 70
heldur um þaS, þegar reynt er aö b i n d a t i 1 h n e i g-
i n g a r mannsins með lögum. Sums staðar er sú
aSferS reynd. Kirkjan t. d. bannar að drekka vín,
brúka tóbak, dansa, spila o. s. frv. Kirkjan er þar
gjörS aS einu yfirgripsmiklu bindindisfélagi. Af pró-
testantísku kirkjunum er Meþódista kirkjan mest
bindindis kirkja. Eg veit, aS einhverjir af tilheyrend-
um mínum hafa tekið eftir umræðunum, sem urðu í
blöðunum í vor út af því, aS við þessu máli var hreyft
af hátt standandi manni í þeirri kirkju. Hann vildi
láta nema úr gildi þaS ákvæSi, sem er í lögum
Methodist-Episcopal kirkjunnar, er bannar vínnautn,
dans og spil. Því hann áleit, aS yngri kynslóðin
mundi ekki lengur vilja þola þau lög og hallast heldur
að öSrum kirkjum, sem ekki væru eins bindandi.
Tóku ýmsir undir mál hans, og töluðu sumir meS, en
aðrir mót. En þaS, sem eftirtektaverSast þótti, var
þaS, aS einmitt unga fólkiS varS til þess að afbiðja
þaS, aS þessi lagaákvæSi væru numin úr gildi. Æsku-
manna félagið, Christian Endeavor, mælti eindregiS
á móti því. — Þessi stranga bindindis-stefna gefst
óvíSa vel fyrir þá sök, að endalaus ágreiningur vill
verSa um það, hvað eigi að ,,binda“ og hvað eigi að
,,leysa“. SiSferSis meðvitundin, eins og trúar meS-
vitundin, er svo mismunandi hjá mönnum, að þaö,
sem einn álítur leyfilegt og heimtar ,,laust“, það
skoðar annar ólevfilegt Og vill láta ,,binda“. Oft má
þar upp á heimfæra: „Þeirra dýrkun er til einkis,
með því að þeir kenna þá lærdcma, sem eru manna-
boSorS. ‘ ‘
Þá er hiS annaS atriSi siSfágunar-stefnunnar,
nefnilega hin fagurfræðilega lífsskoSun. Sú stefna er