Aldamót - 01.01.1902, Blaðsíða 52

56
sannleikur, sem í raun og veru er góður og mikils-
veröur, en þess eölis, að ekki má segja hann börnum
í bókstaflegum og andlegum skilningi, svo framarlega
sem þau eiga ekki aö bíöa tjón af ? Engir foreldrar
meö fullu viti segja börnum sínum allan þann sann-
laik, sem þau þekkja. Svo lengi sem miklar líkur
eru fyrir því, aö sannleikurinn sá eöa sá hneyksli
menn, það er að segja leiði þá til syndar, má ekki
segja þeim hann. Hvað sem hr. E. H. segir eða
einhver annar, er þetta í alla staði hæfileg lífsregla.
Enda höfum vér þá lífsreglu einmitt frá Jesú Kristi
sjálfum. Hann breytti frá upphafi til enda þann
tíma, er hann forðum dvaldi hér á jörðu sein opinber
persóna, eftir þessari reglu, sem hr. E. H. telur gjör-
samlega óhæfilega. Mér er það lítt skiljanlegt, að
eins greindur maður og hann er, skuli ekki hafa veitt
þessu athygli í guðspjallasögunni. Fyrir öllum þorra
Gyðingalýðs dylur Jesús það alla holdsvistartfð sína
út, að hatin sé það, sem hann var, Messías hinn fyrir-
heitni. Hvað eftir annað leggur hann ríkt á við
ýmsa þá menn, sem hann læknaði á yfirnáttúrlegan
hátt, að segja engum frá þeim kraftaverkum. Þegar
hann verulega byrjar að kenna ídæmisögum, þá ermeð
berum orðum tekið fram af honum sjálfum, að hann
viðhafi þá kenningaraðferð til þess—meðfram—að dylja
eða draga hjúp yfir sannleiksmál guðs ríkis. ,,Hinum
öðrum kenni eg í dæmisögum, svo að sjáandi sjái þeir
ekki og heyrandi skilji þeir ekki“ — segir hann við
lærisveina sína. Og það að hann sé frelsari heiðingja
eigi síður en Gyðinga, það sem mest er af öllu, að
hann sé frelsari gjörvalls mannkynsins, það dylur
hann fyrir nákomnustu ástvinum sínum, postulunum,