Aldamót - 01.01.1902, Blaðsíða 61

65
máli hefjast allir einstaklingar og þjóöflokkar smám
saman til guö-mannlegs lífs, að því skapi, sem þeir
eru fúsir að fórna tíma, peningum og lífinu<sjálfu í
sams konar kærleika og var í Jesú Kristi.
,,Gamla guðfræðin flytur kenninguna um
holdtekjuna, sem þýðir það, að guð hafi komið ofan
af himnum til mannanna á jörðinni, á vissum tíma,
og búið í veru, sem menn kölluðu guð-mann. Nýj a
guðfræðin hverfur til baka til hinnar upprunalegu
hugmyndar, sem er fólgin í því, að holdtekjan sé ekk-
ert annað en íbúð guðlegs anda í alheiminum, búandi
bæði í náttúrunni og sálu mannsins, og komandi í ljós
að innan, og fylti svo einn mann, að í honum bjó öll
fylling guðdómsins, og gjörði hann að liíandi teikni
upp á það, að maðurinn getur orðið að syni guðs og
hluttakandi í eðli hans.
„Gamla guðfræðin heldur á lofti þrenn-
ingarlærdóminum, án þess að geta gjört skynseminni
nokkura grein fyrir þeirri kenningu. N ý j a g u ð-
f r æ ð i n skoðar þrenninguna í óeiginlegri merkingu.
Hún brúkar þá hugmynd að eins til að tákna eigin-
leika guðs, sem er yfir öllu, um alt og í öllu : guð,
hina fullkomnu veru—alt skapandi, eilífu ; og guð sem
hina alfullkomnu skynjun—alt vitandi, alt skynjandi;
og guð sem hið heilaga siðferðisafl í sálum mann-
anna. “
Og mismunurinn á þeim lífsskoðunum, sem hvor
þessi stefna um sig skapar, segir sami höfundur að sé
þannig : „Gamla guðfræðin viðurkennir mann-
inn í rauninni ekki sem guðs barn, ekki hluttakara í
eðli guðs, ekki fæddan af guði né erfingja guðlegs lífs,
heldur sem skepnu skapaða fremur en barn getið,