Aldamót - 01.01.1902, Blaðsíða 117

köllun sína rétt, sem finnur til þess, að þetta auga
hvílir yfir honum. Og einungis sá innir ætlunarverk
sitt bærilega af hendi, sem veit, hver gaf honum það
og hverjum hann á að skila því aftur.
Þetta er þá köllunar hugmyndin í örfáum orðum.
Þar næst kemur nemandinn til greina. Hvað er hann
og hvað ætlar hann sér að gjöra ?
Þegar vér tölum um köllun nemandans, höfum
vér manninn í huga, þegar hann er nývaknaður til
meðvitundar um sjálfan sig: hann er hættur að vera
barn og er að búa sig undir að verða maður. Vér
hugsum um þann ungmenna hóp, sem safnast saman
við æðri mentunarstofnanir landanna. Þessi. ung-
menni dvelja þar um lengri eða skemmri tíma, oftast
nær ein sex-sjö ár.
Hvernig stendur á þeim ? Það eru venjulegast
gáfaðasta og efnilegasta unga fólkið, sem til er í því
mannfélagi, er stendur í sambandi við hverja kenslu-
stofnun. Það er kjarninn, blóminn af hinum upp-
vaxandi æskulýð á þeim og þeim stöðvum. Það eru
piltar og stúlkur á bezta skeiði lífsins, þegar manns-
sálin er bezt vakandi, þegar hæfileikarnir eru næm-
astir, þegar það er smám saman að koma í ljós, hvað
úr manninum ætlar að verða, — hvort heldur mikill
maður með sterka lund og einbeittan vilja, eða lítill
maður með veigalausa lund og ónýtan vilja.
Mannfélagið, sem alt vill í sölurnar leggja, til
þess að yngjast sífelt upp aftur og þroskast æ meir og
meir, sendir fegurstu blómin frá sér, sem það á til í
eigu sinni, í hópi æskulýðsins, bæði kvenblóm og
karlblóm, eins og á afvikinn stað, og gróðursetur þau
um tíma í þessum vermireitum, sem skólar eru