Samvinnan - 01.09.1927, Side 117

SAMVINNAN
291
ast að því með mjög- einföldum áhöldum. í Búnaðarritinu,
29. árg., kom út ritgerð „um rafveitur á sveitabæjum“
eftir Guðmund Hlíðdal. Þar er mjög greinilega sagt og
sýnt hvemig vatnsmagn skuli mæla. Þessa grein ættu
þeir að lesa, sem vilja koma á rafveitu heima hjá sér.
Þar er þó varla sagt eins greinilega fyrir um mælingu
fallhæðarinnar, sem vera þyrfti. Vil eg nú leitast við að
lýsa mjög einfaldri aðferð við þessa mælingu. Áhöldin eru
aðeins tvær stengur og lágmælir (vaterpas). Önnur
stöngin er svo látin standa lóðrétt neðan við brekkuna, en
hin er lögð lárétt úr brekkunni fram á efrí enda á hinni,
svo þær mynda vinkilhorn. Að þessu búnu er búið að
mæla 1 m. af falihæðinni. Þá er haldið upp brekkuna á
sama hátt, og metermálinu altaf stungið þar niður, sem
lárétta stöngin vísaði, samkvæmt hallamælinum, í brekk-
una. —
Það var einhverju sinni, er við Bjarni í Hólmi vorum
tveir einir að verki, að hann brýtur upp sendibréf ný-
fengið, og fer að lesa. Segi eg þá við hann, svona til að
segja eitthvað: „Það er víst eitt rafmagnsbréfið, sem þú
hefir handa á milli“. „Já“, segir Bjami, „það er eitt af
þessum bréfum, þau eru flest eins. Úr öllum áttum eru
menn að skrifa mér og spyrja mig hvort heima hjá sér
muni ekki vera hægt að rafvirkja og hvað stöðin muni
kosta. En engar mælingar fylgja með af neinu, aðeins
svo ófullkomnar lýsingar, að ekki má á þeim byggja. En
hvað mig snertir, er efnahagur minn orðinn á svo völt-
um fæti, að allar líkur eru til þess, að eg verði algerlega
að hætta þessu starfi. Mér hefir þótt stöðvamar verða
þessum kostnaðarmönnum sínum nógu þungar í skauti,
þó að eg hafi eigi okrað á verki mínu. Mest hefi eg tekið
í kaup 10 kr. á dag. Hefi eg því oft orðið að kaupa eins
dýra vinnu fyrir heimili mitt af óviðkomandi mönnum,
sem ekki hafa æfinlega haft kunnugleika til að leysa
störfin svo vel af hendi, sem þurfti. Þar að auki hefi eg
altaf þurft að hafa allskonar eril og ómök, og síðast en
ekki síst, að sjá um, að allar peningagreiðslur færa svika-
19*