Andvari - 01.07.1962, Blaðsíða 29

GUÐMUNDUR DANÍELSSON:
STRÍÐ
HaustiÖ var komið, langt liðið fram á haust, veturnætur nú í vikunni sem
leið, í dag var sunnudagur og átti aÖ messa hérna í Hólahólakirkju, þó það yrði
sjálfsagt messufall eins og oftar, sunnudaginn fyrstan í vetri.
Þeir þögðu við morgunverðinn, feðgamir og gamli maðurinn, og konan
þagði að mestu líka og gekk um cldhúsið í aflóga silkimöttli, hálfklædd innan-
undir, með þetta þykka hár sitt ógreitt og flæðandi, eins og gullið ský um
brjóstið og herðamar. Ekki að horfa á neitt hér inni, heldur eins og ekkert væri
lengur athyglisvert í þessu stóra ómálaða eldhúsi, þar sem þrír menn sátu þegj-
andi að morgunverði, það athyglisverða væri annars staðar og lengra í burtu.
Nei, hugur hennar var ekki hér, en kannski hjá prestlingnum úti á Stað, kannski
líka með prestlingnum fyrir sunnan liei,ðar, kominn þangað suður inn í fram-
tiðina, gegnum veturinn sem stóð fyrir dymm, inn í nýtt vor, og með drenginn
með sér vitaskuld — prestlinginn sinn og drenginn. Eitthvað á þessa leið, gerði
maðurinn ráð fyrir. Það var ekki svo sjaldan né með svo lítilli alvöru sem hún
hafði látið hann vita að hún myndi ekki skilja drenginn eftir hér, ef guð leyfði
að hún ætti eftir að komast lifandi héðan frá Hólahólum, hurt frá rjúpu, fjalli
og ref, og hónda sem enginn bóndi væri, heldur óráðsía og útilegumaður, eyddi
gjaldmiðli sínum fyrir skotfæri í stað nauðsynja, tímanum í veiðiferðir í stað
þess að vinna fyrir heimilinu og streittist gegn því leynt og ljóst að drengurinn
fengi að njóta fræðslu svo hann gæti orðið nýtur maður.
Gamli maðurinn leit ekki upp frá matnum, horfði staðfastur ofan í diskinn
sinn, eins og ekkert annað kæmi honum framar við eða að minnsta kosti ekkcrt
annað hér innanbæjar, og þó eins og matarlystin væri ekki góð. Þar á móti litu
feðgarnir hvor til annars við og við, drengurinn þó oftar til föður síns, eftir-
væntingarfullur, viðbúinn, aftur og aftur að því kominn að segja eitthvað, cða
að hlæja, það fóru hrosvipmr um munninn á honum, þó hann reyndi að sýnast
alvarlegur.
o
Loksins var þessari máltíð lokið. Gamli maðurinn stóð fyrstur á fætur,
limalangur, álútur, með grátt hafurskegg.
„Guðíaun fyrir matinn," sagði hann lágt og áher/lulaust, eins og það væri