Andvari - 01.01.1971, Blaðsíða 121

ANDVARI
UM ÞJÓÐLEGAN METNAÐ JÓNS SIGURÐSSONAR
119
félaginu að leggja til, til að myncla þá sem það á heima, en Locale [hús-
næði| er fyrst um sinn kannske nóg í Stiftsbibliothekinu. Að ekki sé til
neins að fara að safna þessháttar héðan af, held ég þér segið ekki, svo ég
byrja ekki á að svara því, en mér finnst ég vera sannfærður um, að gott
mætti af því leiða, [regar fram líða stundir og íslendingar færu betur að
hugsa um sjálfa sig, því þar að kemur, að þeir líklega mega til með það
nauðugir viljugir."
2. Til Sveinbjarnar Egilssonar (II, 5).
Kaupmannahöfn, 13. maí 1838.
Árnanefnd hafði látið vinna að útgáfu íslenzkra annála og felur nú Jóni að
kanna það verk. Eins og fram kemur í bréfinu, lízt honum ekki á blikuna, og
dróst útkoma annálanna a'llt til ársins 1847.
„Ég lield „Kommission-“in seinna gefi út einstaka flokka annálanna;
það er líka nauðsyn, því enginn óvitlaus reiðir sig upp á þessa, nem'a
kannske um orð. Sumstaðar vantar jafnvel klausur, sem Hannes biskup
sálugi hefir í mannfækkunarritinu (mirabile dictu), og þó hefir Einarsen
sjálfur (sem lagði smiðshöggið á annálana) lagt þessa ritgjörð út á dönsku.
Það er þó í rauninni kvöl að sjá svo vitlaust verk eftir landa sína og verða
að viðurkenna það fyrir Dönum.“
3. Til Gísla Hjálnútrssonar læknis (I, 35—36).
Kaupmannahöfn, 16. apríl 1841.
Jóni þykja íslendingar ekki halda nógu fast og vel á skólamálinu, en til
stóð að bæta Latínuskólann að mun og e. t. v. flvtja hann til Reykjavíkur.
„Þeir hafa af sér alla guðsblessun með hræðslunni og heimtuleysinu,
en [ægar þeir fara af stað, ætlar allt að rifna, þangað til þeir eru reknir
aftur tvöfaldir, og svo liggja þeir þar, í staðinn fyrir að leggja fast Plan
og moderat [gera ákveðna og hófsama áætlun], en færa sig alvarlega upp
á skaftið, ef á reynir. Þá er ég viss um, að íslendingum tækist mikið, ef
svo væri að farið, en við megum til að byggja á Civilisations Forudsæt-
ning [þ. e. fara að eins og siðaðir rnenn], en ekki reyna til að leiða um-
bæturnar fram í gegnum barbarí, eins og mér finnst, að þeir vilji hér
kompánar vorir margir. Þessi barbaríis gullöld er nú einu sinni liðin og
kemur aldrei aftur, og að vilja reproducera [endurvekja] hana er fásinna
mesta og ómögulegt, en hún á að vera til samburðar og viðvörunar, og