Andvari - 01.01.1971, Síða 135
andvari
UM ÞJÓÐLEGAN METNAÐ JÓNS SIGURÐSSONAR
133
33. Til Sighvats Grímssonar Borgfirðings (I, 478—79).
Reykjavík, 10. ágúst 1869.
„Háttvirti vin.
„Ég sé á yðar góða bréfi, að yður iþykir vænt um frelsi og framför
vora, íslendinga, og hafið áhuga á alþingi. Það er nú að vísu satt, að
frelsisvon voi' af hendi Dana er ekki mikil, en það mun svo lengstum
verða, að þeir munu vilja hafa á oss tangarhald, sem mest þeir geta, en
það erum vér sjálfir, sem verðum að sýna þeim, að þeir geti ekki haldið
okkur öðruvísi en okkur semur til, og þetta vona ég, að landar okkar
læri smásaman, hvort sem ég lifi lengur eða skemur. Allt hvað við fáum
hjá Dönum af þess lconar tagi, verðum við að herja út sjálfir. Það væri
óskanda, að ungir menntaðir menn gæti gefið sig í þjónustu lands vors
til að fylgja málum þess og að þeir færi um kring og héldi fundi til þess
að skýra frá þjóðmálum vorum og halda þeim í réttri stefnu."
34. Til sr. Davtðs Guðmundssonar (II, 121—22).
Kaupmannahöfn, 30. marz 1871.
„Við förum aldrei harðara en þarf, en við eigum heldur ekki að
lúffa, rneðan við getum horft framan i ærlega menn. Það er „dulce et
decorum“ [Ijúft og lofsamlegt] að herjast með öllum löglegum ráðum
og athöfnum fyrir rétti föðurlands vors, sem er fyrir borð borið fyrir
sakir sljóleika, ósamheldis og óhamingju barna sinna. Allir hafa kveinað
og kvartað, en enginn þorað að tala mælt málið, nema kannske fullur.
Þetta dugar nú ekki. Það má ekki minna vera en að við getum sagt til
vor ófullir og þorum að standa við hvað við segjum.“
^5. Til Eiríks Magnússonar (II, 152—53).
Kaupmannahöfn, 26. apríl 1872.
„Finsen er að pólitiséra við Krieger sjálfsagt, en ekki heyrast þeirra
hljóðaköll, því allt fer svo leynilega. „Incorporation" [Innlimunj er nú
varla um að tala, en nýlendustjórn svona eftir hugþótta þeirra „á la“
Slesvík, með dönskum „Klique“ í Reykjavík, saman ofnum af Dönum
og donskum Islendingum. Þetta mun nú sýna sig, hvernig það tekur sig
út; mér sýnist ekkert hættulegt við það, því það er dálítil hreyfing og
stæling handa ökkur, færir okkur nær sjálfsforræði, og þegar það fengist,