Andvari - 01.01.1971, Page 159

ANDVARI
SEX KVÆÐI UM JÓN SIGURÐSSON
157
Og sjá, það fólk, sem áður ók í mjöll
með útvarp sitt og skíði og datt um fjöll,
að þinghúsinu safnast upp úr eitt
og ætlar fótgangandi suðrá Völl.
En skrykkjótt heldur skarinn heiman að,
og skrúðgöngunni seinkar enn við það,
að ensinn maður virðist vita neitt
O
með vissu, hvenær leggja skal af stað.
Og æska landsins fylktu liði fer
á fund við kynslóð þá, sem horfin er,
og gróin leiði leggjast undir fót,
og lítil krossmörk reyna að forða sér.
Því hroshýr vaða börnin upp i hné
þau hlóm, er dauðinn lætur þeim í té,
sem hættir eru að sækja svona mót.
Og sjá, þeir látnu draga sig í hlé.
Og þannig safnast saman hópur manns
einn sólskinsdag að leiði forsetans
og hlýðir ræðu frá í fyrravor,
sem flutt er, eins og þá, í minning hans.
Og það er yfir öllu helgi og ró,
en erfiðlega gengur mörgum þó
að þræða í anda óskabarnsins spor,
sem aðeins sínu landi vann og dó.
En sá, sem fær að tala, tyllir sér
á tá, en skyggir þó, sem betur fer,
í mesta hófi á gamlan granítklett,
sem gnæfir yfir þá, sem koma hér.
Og steininn reisti hrygg og þakldát þjóð
á þrautatímum foringja, sem stóð
á verði um hennar virðing, frelsi og rétt.
Hér varð það sem hún kvaddi hann, stolt og hljóð.