Andvari - 01.01.1981, Síða 154

152
FRÁ KOMU KAÞÓLSKU NUNNANNA TIL ÍSLANDS 1896
ANDVARI
afhentur St. Jósefssystrum. Þegar þessi góði prestur hafði safnað um þrjátíu
þúsund frönkum, var honum sagt, að danskir Oddfellóar væru þegar búnir að
safna yfir níutíu þúsundum króna í þessu skyni. Þessi leyniregla hóf litlu
síðar að byggja spítala og fékk Alþingi, sem er hér í bænum, til þess að sam-
þykkja, að kaþólskir skyldu um alla framtíð vera útilokaðir frá þessu líknar-
starfi. Söfnunarféð var því afhent von Euch biskupi til varðveizlu.
Við komum okkur fyrir svo fljótt sem auðið var í litlu íbúðinni okkar.
Að svo búnu reyndum við eftir föngum að kynna okkur íslenzkar aðstæður
til þess að geta sem fyrst hafið störf og komið einhverju góðu til leiðar meðal
fólksins. Við heimsóttum þess vegna ýmsa embættismenn, sem einnig komu
til okkar í gagnheimsóknir. Okkur var hvarvetna tekið af vináttu og skilningi.
I októbermánuði byrjuðum við að kenna í litlum skóla með tveimur
kaþólskum börnum. Fyrsta skólaborðið var strokfjöl, sem hvíldi á glugga-
kistunni og náttborðinu. Þegar börnunum fjölgaði svolítið, fluttum við kennsl-
una inn í klausturstofuna, sem jafnframt var borðstofa okkar systranna, að
kennslustundum loknum.
Hálfu ári síðar voru nemendurnir orðnir ellefu, og voru tveir þeirra börn
eins þekktasta kaupmannsins í bænum.
Séra Johannes Frederiksen, sem um nokkurt skeið hafði verið erlendis,
kom heim aftur með Vestu 15. nóvember 1896. Þegar hann sá, að skólinn
okkar var byrjaður, óskaði hann eftir því, að við tækjum nokkur fátæk mót-
mælendabörnum til kennslu. Á þann hátt mundi starfið blessast bezt og Drott-
inn halda verndarhendi sinni yfir því. Við tókum við þremur börnum, sem
foreldrarnir höfðu leyft að taka kaþólska trú. Eitt þeirra hefur öðrum fremur
orðið skólanum til ánægju og sóma. Þessi nemandi hefur nú stofnað eigið
heimili og rækir skyldur sínar eins og sannkristnum kaþólskum manni hlýðir
og sæmir. En tengsl okkar við íslendinga voru ekki einungis í sambandi við
skólann, heldur komumst við í snertingu við þjóðina með ýmsum hætti öðrum.
Island var fátækt land, ekki einungis að því er reiðufé snertir, heldur og
á ýmsan hátt annan. Þar var til dæmis skortur á góðu vatni. Að vísu voru
sæmilegir brunnar víðs vegar um bæinn, en hver fjölskylda varð að greiða
sjö til átta og allt upp í ellefu krónur á mánuði fyrir nokkrar fötur af vatni
kvölds og morgna. Þannig fengum við gamla fátæka konu til þess að fylla
vatnstunnuna okkar á hverjum degi. Við urðum að fara sparlega með þennan
dreitil, því að stundum urðum við að greiða tíu aura fyrir eina vatnsfötu.
Það leið elcki á löngu áður en það spurðist út um bæinn, hvernig nunn-
urnar reyndust þessari gömlu konu og börnunum hennar. Fátæka fólkið kom
þess vegna til okkar, þegar það var lasið, hafði fengið fingurmein, slæmsku
í augun eða annað þess háttar, og bað okkur ásjár. Við reyndum að hjálpa
eftir föngum. Og til þess að geta sinnt hinum fátælcu sem bezt byrjuðum við
af kappi að læra íslenzku, sem er mjög erfitt tungumál. Það leið ekki heldur
á löngu áður en við gátum gert okkur skiljanlegar fólki, sem kunni ekki