Andvari - 01.01.1914, Blaðsíða 35
dularfullra fyrirbrigða.
31
fyrir í því, sem Englendingar nefna Cross-correspond-
ence og ef til vill mætti nefna f i r ð m ö k á íslenzku, en
skeytin sjálf víxlskeyti. Eða er nokkrum lifandi mönn-
um ætlandi að lyfta þungum hlutum og henda þeim
jafnvel á háa loft á n þ e s s að koma við þá? En þessi
fjarspyrna (telekinesis) kemur þó stundum fyrir, enda
þótt miðlinum sé lialdið bæði á höndum og fótum. Og
loks — hvernig geta menn framleitt hendur, fætur, and-
lit og jafnvel heila svipi, sem hreyfast, snerta mann og
láta snerta sig og ljósmynda? En þetta virðist þó eiga
sér stað í hinum svonefndu holdgunarfyrir-
brigðum (materialisationum). Hvernig á að skýra
þetta öðruvísi en af völdum anda eða ósýnilegra vera?
Þannig tala andatrúarmenn. Og vísindamenn, sem
hafa rannsakað þessi fyrirbrigði, viðurkenna, að þau
geti átt sér stað, komið fyrir alveg prettalaust af
hálfu miðilsins. En — þar með er ekki sagt, að
ekki megi skýra þau á eðlilegri hátt en andatrúar-
menn gera. Lítum þá fyrst á hin svonefndu hug-
skeyti og víxlskeyti
4. Hugskeyti og víxlskeyti.
Frá því árið 1892 hafa menn á Englandi og
víðar verið að reyna að senda hver öðrum svonefnd
liugskeyti. Er tilraununum þannig liagað, að
annar maðurinn (sendandi) sezt niður á tilteknum
tíma og fer að hugsa um eitthvað; en jafnframt tek-
ur hinn maðurinn (móttakandi) eftir því, hvað hon-
um kemur í hug, ritar það á bréfspjald, sem er
stimplað af póststjórninni samdægurs, og sendir »hug-
skeytamanni«. Iíemur þá oft í Ijós, að þeir hafa
hugsað hið sama, og það miklu oftar en líkinda-
reikningurinn gerir ráð fyrir. Og hugskeyti þessi geta