Andvari - 01.01.1914, Síða 55
meö Eskimóum.
51
gerði ekki nema kýma að mér, þegar ég sagði hon-
um, að Mackenzie-áin væri svolitla vitund stærri.
Sá fljóta-jöfur hefir haft aðdáanlegt lag á því að
komast hjá umtali í bókum og manna munni.
En þó áin sé fáum kunn, og Indiánar sem búa
meðfram bökkunum virðist undarlegir ókunnugum,
þá hæfir ekki að lýsa þeim liér. Það hlýðir jafnvel
ekki að hefja lýsingu Eskimóa með þeirri frásögn,
því að það er fátt skylt með þeim og Indiánum, og
lljótið kemur lítið við sögu Eskimóa, með því að þeir
halda sig við sjávarsíðuna og sækja lifsuppeldi silt
í sjóinn.
Ég drap á það í frásögn minni um leiðangurinn,
hvað til þess kom, að ég kaus heldur að fara land-
veg en sjóveg, en ástæðan var sú, að mér þótti ekki
óliklegt að skipið mundi mæta einhverjum farartálma
á hinni löngu leið frá Victoria í B. C. norður um
Bæringssund, og aldrei ná að komast þangað, sem
minni ferð var heitið. Þetta reyndist og svo. Það
brotnaði við Flaxman-ey fyrir norðan Alaska, og heíir
þetta tímarit áður sagt frá þeim tíðindum1). Eg beið
eftir því við árósinn lengi sumars, en það kom aldrei,
sem vonlegt var. Ég hafði þá meðferðis einn utanyfir-
fatnað þunnan, 200 skothylki og byssu, blýant og
vasabók, og myndavél með sárfáum »plötum«. Fram
til 1. september var ég gestur landsmanna, en þá
settist ég upp hjá þeim og gerðist heimilismaður
þeirra Eskimóa, sem kölluðust Kogmollik.
Ég hafðist við um haustið á Hellunesi (Shingle
Point) fyrir vestan árósinn, við sjálft hafið. Þeir
1) Ritgerð um það eftir Vilhjálm birtist í febr.hefti tíma-
ritsins Harpers Monthly.
4