Andvari - 01.01.1914, Síða 143

Skilnaður Norðmanna og Dana.
139
vald í hendur, sem það hafði honum gefið. En hinu
stóð hann fast á, að réttur Noregs yrði þá sem best
trygður. Við Svía geklc sendimönnu alt miður, því
að þar í landi vildu menn helst ekkert af því við-
urkenna, sem gerst hafði síðustu mánuðina í Noregi.
Og svo fór, að sendinefndin varð að hverfa aftur,
án þess að hafa fengið neinu áorkað.
Nú varð því að láta til skarar skríða. Hinn 27.
júlí hefst ófriðurinn. Svíar voru auðvitað margfalt
betur undir hann búnir en Norðmenn. Þeir höfðu
allgóðan ílota, en Norðmenn eina 40 fallbyssubáta.
Landher Svía var og miklu meiri, margfalt betur búinn,
reyndur í ófriði og þar að auki var honum stjórnað
af einhverjum besta herforingja þeirra tíma. Þar á
ofan var fjárhagur Norðmanna svo bágborinn sem
verða mátti, en Svia í allgóðu lagi. Hér var því ó-
jafn leikur, en þó börðust Norðmenn af mikilli hreysti
í þeim fáu smáorrustum, sem urðu, og höfðu jafnvel
betur í sumum. En það kom brátt í ljós, sem menn
reyndar munu hafa vitað fyrir fram, að lítil forusta
var í Kristjáni Friðrik, þegar til hernaðar kom.
En þrált fyrir það, að horfurnar voru óneilan-
lega góðar fyrir Sví, leist Karli Jóhanni ekki á blik-
una. Hann óttaðist, að ófriðurinn mundi verða mjög
langvinnur og kostnaðarsamur og vissi auðvitað, að
hann mundi auka ískyggilega fjandskapinn meðal
þjóðanna. Hill sá hann og, að torvelt mundi verða
að lialda Norðmönnum nauðugum undir Svíum.
Skömmu eftir að ófriðurinn byrjaði, leitaði hann þvi
leynilega samninga við Kristján Friðrik. Kristján
Friðrik var enn sem fyr samningafús. Honum hafði
þegar fallist hugur, og var enda alt of samviskusam-
ur maður til þess að vilja lninda þjóðinni út í op-