Menntamál - 01.12.1963, Qupperneq 14

100
MENNTAMÁL
vaneldi. Einnig er bent á taugaveiklun og vöntun á að-
lögunarhæfni sent orsakir vangengis. Þá getur verið um
tímabundna erfiðleika að ræða, sem þá leiða til tímabund-
ins vangengis. Loks er vakin atbygli á því vangengi, sem
stafar af röngum kennsluaðferðum. Er þess þá oft ekki
gætt sem skyldi, að nemandinn s|álfur sé reiðubúinn að
leggja sig fram við námið eða þá rekið of mikið á eftir
honum.
Skólakerfið gerir raö fyrir falli.
Eins og nú er háttað skólakerfum í flestum löndum
Evrópu, er beinlínis gert ráð fyrir því, að nemendur falli
við próf milli bekkja og þurfi því að sitja aftur í sama
bekk. Eru þá prófkröfur miðaðar við meðalgetu nemenda
og því Idjóta einhverjir að falla, jafnvel þótt kennsla sé
með ágætum. Nú er að vísu farið víða að veita sérkennslu
þeim börnum, sem augljóslega eru afbrigðileg, en enn þá
er ekki birt sem skykli um hin, sem virðast eðlilega geí’in,
en ná þó ekki af ýmsum ástæðum settu marki. Talið er,
að slíkum börnum sé ekki til góðs að sitja eftir í bekkjum.
1 þessum hópi eru sjálfsagt börn fyrir neðan meðallag eða
eiga við örðugleika að stríða. Slíkum börnum hentar betur
breytt námstilhögun, heldur en endurtekning á því, sem
ekki hefur reynzt við þeirra hæfi. Einnig geta verið meðal
þeirra, sem ekki ná settu marki, börn, sem ekki hentar
þessi jafni stigagangur bekk úr bekk, af því að þau taka
ekki alltaf jafnörum þroska ár frá ári. Loks er svo þarna að
finna börn, sem ekki ná settu marki vegna sjáll's skóla-
kerfisins. Geta þeirra kann að vera nægileg til að íærast
upp í næsta bekk, en þau eru látin sitja eftir vegna van-
mats á þeim, vegna þeirrar venju að Jella vissan fjölda á
hverju ári eða af því að þeim sé það sjálfum fyrir beztu.
Víða er nú rætt um það að Jara liægar af stað með þá nem-
endur, sem í upphafi skólagijngunnar virðast ólíklegir til