Menntamál - 01.12.1963, Síða 38

124
MENNTAMÁL
ari mátti bezta hljóta hér á lancli og ætti margar námsdvalir
og námsferðir um Norðurlönd öll, England, Frakkland og
liandaríkin, heldur var hann sínýtinn á reynslu sína í dag-
legu starfi, æ viðbúinn haldbetri sannindum en áður voru
kunn, ötull að afla sér fræðilegra bóka og tímarita og
kunnáttusamur að halda öllu til haga. Hann var réttsýnn
drengskaparmaður, góðviljaður og hollráður. Hann var
karlmenni og gleðimaður, opinskár og orkumikill, hopp-
andi og fjaðrancli, brosandi og hlæjandi, jafnvel berjandi
í borðið í fagnandi áherzlu, þegar hann sauð og ólgaði af
lifandi áhuga á mönnum og málefnum. „Isak var sá maður,
er ég get sízt lmgsað mér dáinn,“ varð einum nemanda
hans frá síðasta vetri að orði, við andlátsfregnina.
Kennarastarf ísaks var allt að kalla tengt Kennaraskól-
annm og kennaramenntuninni beint eða óbeint; hann
kenndi við Kennaraskólann sjálfan og æfingadeildir hans,
en auk þess átti Kennaraskólinn athvarf til æfingakennslu
í „Skóla ísaks Jónssonar". Veit ég ekki betur en samvinn-
an milli þessara tveggja skóla, þar sem Isak var fastur
kennari við annan, en veitti hinum forstöðu, væri ætíð
hin farsælasta.
Ósérplægni og nákvæmni, grandvarlegur undirbúningur,
skipuleg áætlun og undanbragðalaus framkvæmd auðkenndu
æfingakennslu ísaks. Studdi þar hvað annað óbrigðul skyldu-
rækni hans og virðing hans á viðfangsefninu, hinum lif-
andi ungmennum, er kennaraefnin skyldu síðar taka undir
handleiðslu sína. Varð honum því eðlilegt að gera ekki
mun á sóma sjálfs sín og sóma þeirra stofnana, er hann
lielgaði lífsstarf sitt. Honum var vaxtarsjónarmiðið óvenju-
tamt, hann skildi vel, að hann vann merkilegt brautryðj-
andastarf með því að taka upp og laga að íslenzkum þörf-
um nýjar aðferðir í kennslu yngri barna, einkum á það
við lestrarkennsluna. Var honum því hvort tveggja ríkt í
hug, að aðferð sú, er hann trúði, að fullkomnust væri í
lestrarkennslunni, stirðnaði ekki í föstum, steinrunnum