Menntamál - 01.12.1963, Qupperneq 61

MENNTAMÁL
147
efni, er við ræðum nú. En rétt er það, að ég hef um 30 ára
skeið sem kennari þjónað tveim fremur afskekktum byggð-
um, „átthögunum“, (Aðaldal) og annarri sveit að auki,
(Eiðahreppi). Elins vegar er mér tjáð, að Friðbjörn Benónís-
son sé kennari við fjölmennan ungmennaskóla í höfuð-
borginni og auk ])ess formaður Landssambands framhalds-
skólakennara. Þótt hann láti lítið yfir sér, vona ég, að hon-
um mislíki ekki, þó að hann sé kynntur.
Hann virðist álíta að mikið sé í húfi, ef hlustað er á orð
Þ. G. eða hans líka, og eitthvað gert með þeirra tillögur.
Finnst honum kannske, að þeir séu ekki hlutgengir á rit-
velli eða málþingi, aðeins fáir útvaldir eigi jörðina, sem á
er gengið og andrúmsloftið? Ef svo er, þá sæmir honum
að gefa slíkan tón, hann hefur valið sér það hlutskipti
að efla alþýðumenninguna í landinu og vinnur eflaust heils
hugar að því starfi. Og ég veit ekki betur en hann hafi
slitið barnsskónum í íslenzkri sveit og eflzt þar að þreki og
þroska. Honum ætti að vera ánægja að heyra raddir úr
ýmsum áttum, einnig úr dalnum og af nesinu.
Ég spurði aðeins. F. B. er í lófa lagið að leiða mig í réttan
skilning á hans eigin orðum, ef honum þykir það þess vert.
Það er leiðinlegt að munnhögg-vast um þetta. En hann gaf
tilefnið.
Friðbjörn segir, að engin deila standi um það, hvort ein-
hver mætur maður megi kenna um ótiltekinn tíma án
þess að hafa réttindi til þess. Er það ekki einmitt þetta, sem
um er deilt? Út af þessu hefur risið hark á þingum kenn-
ara, meir að segja á þingi framhaldsskólakennara, að sögn
sjálfs formannsins. „Spurningin er um liitt,“ segir hann,
„hvort hnignandi stétt, (þetta hefði F. B. líklega þótt mik-
ið sagt af mér), sem bæði beinlínis og óbeinlínis hefur ver-
ið að missa fólk sitt á tvist og bast, þolir, að í stækkandi
skcirð hennar sé af óhugnanlegri dirfsku sópað livers kon-
ar fólki, líklegu sem ólíklegu, og látið þar við sitja, í stað
þess að takast alvarlega á við vandann.“