Búnaðarrit - 01.01.1906, Blaðsíða 28
24
BÚNAÐARRIT
að minsta kosti gæti biðin eftir því, orðið nokkuð löng,
og sumstaðar líka nokkuð dýr. — Það er þessvegna full
þörf á að athuga dálítið nákvæmlega þessar kröfur, til
þess að komast að raun um hvort þær i raun og veru
séu sanngjarnar, og réttmætar, því ef svo er eigi, ættu
þær sem fyrst að hverfa úr sögunni.
Til þess vél slái jafnvel á harðvelli og slá má með
orfi og Ijá, mættu flngurnir helzt ekki liggja neitt undir
blaðinu, það yiði sjálft, að geta fallið alveg niður í gras-
svörðinn, eins og Ijárinn í orfinu. Þetta getur nú auð-
vitað ekki átt sér stað á vélum af þeirri gerð, sem nú
tiðkast og þá er ekki um annað að gera, en að hafa
fingurna svo þunna undir blaðinu sem frekast er hægt,
með tilliti til styrkleikans.
Á „Herkúles" er fingraþyktin undir blaðinu 8/4 þml.
þar sem hún er mest að aftan, en minni að framan eins
og vanalega gerist. Á vel sléttu en fremur röthöiðu túni,
lætur nærri að stúfurinn, sem eftir verður, sé x/2 þml.,
en svo eftir því mitma sem mýkri er rótin.
Vegna þess að fingurnir eru þrístrendir að lögun,
þrýstist sú rönd fingursins, sem niður veit, altaf talsvert
niður í rótina, en hversu mikið það verður, er talsvert
komið undir því hve mikið fingurröndin að neðan er
bogin, virðist mér lögun fingranna á „Herkúles" mjög
heppileg með tilliti til þess, þegar ennfremur er litið á
það, að blöðin eru mjög hvasshyrnd — hinar skerandi
hliðar þríhyrningsins brattar. — Af því leiðir að grasið
skerst mestalt framarlega á fingrinnm, en þar er þykt
hans minni og verður því nær slegið.
Eg tek þetta hér fram af þvi, að öllum þorra manna
hér á landi eru sláttuvélar ókunnar; og ennfremur hefir
það verið álit margra, að við yiðum að bíða með að
hugsa urn að nota sláttuvélar þangað til við gætum
fengið vél, sem hægt væri að láta „rótskafa" harðasta
harðvelli eins og frekast er hægt með Ijánum okkar, en
eg er hræddur um að slíkt sé heimtað út í bláinn, án