Búnaðarrit - 01.01.1906, Blaðsíða 222
216
BÚNAÐARRIT
þvi reyndar minstan gaum; þykir það safna litlum mör,
hafa vonda ull, mjólka of lítið og ekki nógu stórvaxið
og þungt. Þó er það enn til á stangli.
Það er svarthöfðaféð í Skotlandi, sem hefir styrkt
þá skoðun mina, að þetta fé sé f r a m t í ð a r f é í s-
lands, þar sem lögð verður stund á góða kjötfram-
leiðslu, þar sem jarðrækt er og verður lítil, og þar sem
fé enn um langa tíð verður að sæta líku fóðri og með-
ferð, sem nú gerist.
Kolótta eða hrísuliaða féð íslenzka, þetta sem eg
hefi hér lýst líkist mjög að eiginleikum svarthöfðafénu,
sem ryður sér árlega meira og meira til rúms á Skotlandi og
Norður-Englandi, safnar vöðvakjöti, en engri lausafeiti,
hinu bezta, sem kemur á brezkan markað, og gefur af
sér ull, sem er grófari en togið á íslenzka fénu, en er
þó í all háu verði, 70 aur. pd. óþvegið 1904.
Það er þetta kolótt.a fé, sem miklu skiftir, að gerð-
ar séu á kynbætur, tekið til ræktunar og reynt til þrautar.
Það er gult fé (í andliti og á fótum og stundum
með gula ull — millifé), sem er mest útbreitt í Þingeyj-
arsýslu. Það safnar all-fljótt „sinni ögninni af hverju",
vöðvum, lausafeiti og mör, mjólkar sæmilega og gefur
af sér all mikla ull (tog og þel), er ekki vel harðgert og
ekki vel hraust.
P*á er og útbreitt fé, sem er h v í 11 i andliti með
hvítar nasir. Það hefir nokkuð þétta og nokkuð fína
ull (toglitla á baki). Það safnar fljótt en safnar mest
mör og lausafeiti og lætur fljótt hold, er lingert mjög
og óhraust. Þettafjárkyn er það aumasta í mínum aug-
um sem fyrir kemur í íslenzku fé, því þótt þetta fé sé
vel fóðrað, safnar það altaf miklum mör og lausafeiti.
Skal svo ekki hér fjölyrt meira um þetta efni.
Aths.: Ritgerð þessi er upphaflega 2 fyrirlestrar fluttir
á aðalfundi Kaupfélags Þingeyinga 30. jan., og á