Búnaðarrit - 01.01.1906, Blaðsíða 148
144
BÚNAÐARRIT
klæða og græða þetta land, það er bændastéttin, sem
sérstaklega hefir það hlutverk að skrýða fósturjörðina
í fegurri skrúða, en hún nokkurn tíma hefir áður borið.
Eg sagði áðan, að það væri skemtilegnsta staðan, en það
er ekki eingöngu skemtilegasta, heldur líka óháðasta
staðan. Getur nokkur staða hugsast skemtilegri, en að
búa góðu búi, rækta jörð sína svo vel, að hún gefi manni
árlega ríkulegt endurgjald í auknum afurðum, þurfa ekki
að leita nokkurs manns og vera engum háður nema
sínum eigin vilja. Það er áhuginn á að verða slíkur
bóndi og virðingin fyrir þessari þýðingarmiklu, veglegu og
skemtilegu, stöðu, sem bændaskólarnir eiga að innræta
bændaefnunum, en það játa ég, að það er vandferignir
menn til kennarastöðunnar á þessum skólum.
Sagan sýnir, að það var blómlegasti tími þessa
lands, þegar bændurnir réðu lögum og iofum hér á landi.
Þeir elskuðu iandið sitt, og báru virðingu fyrir þjóð sinni.
Það var bóndi sern hafði orð fyrir landsmönnum, er
Þórarinn Nefjúlfsson rak konungserindi á alþingi og vildi
fá bændur til að játast undir skattgjafir við Ólaf helga,
og stórviturlegar tillögur hans gerðu erindi konungs að
erindisleysu. Það var bóndi, sem á Lögbergi árið 1000
bar fram þá viturlegustu tillögu, sem sögur fara af, og
frelsaði landið frá yfirvofandi óhamingju, ug það voru
e k k i bændur, sem höfðu orð fyrir landsmönuum, er
þeir voru gintir t.il að afsala frelsi sínu, er síðan leiddi
eymd og volæði yfir land þetta; það voru konungsmenn,
krýndir erlendum nafnbótum og embættum. Skólarnir
eiga að glæða ástina á landinu; það er ástin á landinu,
trúin á framtíð þess, sem er sterkasta aflið til allra
sannra framfara; elski bændurnir landið sitt, jörðina sína,
þá er engin hætta á, að mönnum þeim verði skotaskuld
úr að slétta túnin sín, veita vatni á engjarnar sínar,
hirða garðana sína og yfirleitt, að gera landið alt sem
byggilegast, þótt þeir enda sjálfir kunni ekki út í æsar
verklega búfræði". —
I\ 15.