Búnaðarrit - 01.01.1906, Blaðsíða 147
BÚNAÐARRIT
143
aíla sér „verulegrar kunnáttu í búfræði", en hinir eigi
átt þangað erindi, sem láti sér nægja „einhverja rrála-
mynda—þekking". En framkvæmd laganna kexnur nú í
hendur stjórnarráðinu, svo eigi er að fást um þetta.
Annað er torskildara í þessari skólaskýrslu, að amt-
rnaður skuli taka sem einkunnarorð hennar á fremsta
blaði þau umæli þingmanns Borgflrðinga, að það „liggi við
að Hvanneyrar og Eiðaskóli séu að fara í eyði“. Þurfti
að setja einhver slík einkunnarorð á skýrsiuna, stóð
forseta efri deildar nær að taka orðin úr nefndaráiiti
þeirrar deildar, að aðsóknin að skólunum „hafl-farið sí-
þverrandi, og ekki útlit fyrir annað en að þeir innan
skámms standi auðir“ (Alþt. 1905, A. 902).
Hugsjón bændaskólanna lýsti séra Sigurður Stefáns-
son fegurst og róttast í framsögu málsins í efii deild.
Mér er svo ant um að orð hans komi fyrir augu sem
flestra og inn i iiuga sem flestra, og að eftir þeim verði
lifað sem bezt, að eg leyfi mér að taka þann kaflann
upp úr ræðu hans:
„Nefndinni dylst það ekki, að þó að verklegu kensl-
unni sé slept, þá eigi bændaskólarnir samt veglegt og
göfugt starf fyrir hendi. Bóklega kenslan á ekki að lúta
að þvi, að kenna nemendum bækur utan að, heldur á
hún að veita sem mesta og ijósasta þekking á þvi hlut-
verki, sem bændurnir eiga að vinna fyrir landið, þeir
eiga að vera með nokkurs konar lýðháskólasniði, sem
nefndinni þykir hafa mjög mikið til síns ágætis, og þegar
litið er til bræðraþjóðar vorrar Dana, þá má segja að
lýðháskólarnir hafl verið eitt aðailyftiaflið undir íramför-
Um þeirra nú á síðustu árum. Ivenslan á að vekja á-
huga og virðingu fyrir bændastéttinni, hún á að sýna
fram á að sú staða sé hin þýðingarmesta, veglegasta og
skemtilegasta og bezta staða á landinu, og að það séu
'»ændurnir, sem bera eigi þjóðfélagið fram til heilla og
framfara.
Bændastaðan er þýðingamesta staðan í þjóðfélaginu,
oins og gamli málshátturinn bendir á: „Bóndi er bú-
stólpi bú er landstólpi". Það eru bændurnir, sem eiga
uð bera þjóðfélagið á herðum sér og hafa borið það
uppi um langan aldur; það eru bændurnir, sem eiga að