Hlín - 01.01.1949, Qupperneq 10
8
Hlín
Estíva vann sem verslunarmær, þar til hún giftist
1908 hinum nafnkenda dugnaðarmanni, vjelasmíðameist-
ara Guðmundi J. Sigurðssyni.
Lífið blasti nú við hinum ungu hjónum, en Estíva
lagði ekki hendur í skaut. Nú setti hún upp sjálfstæða
verslun, sem hún rak í 20 ár, og þó færri sjeu dæmi, þá
varð Estíva mannvinur sem kaupkona. Þeir fátæku leit-
uðu hennar. Hún hjálpaði og sagði: „Þú borgar mjer
þetta, þegar þú getur, mjer liggur ekkert á því.“
Heimili hinna ungu hjóna varð fljótt umfangsmikið,
því nú streymdu nemar að manni hennar, og mörg ár
lrjeldu þessir nemar til í húsi þeirra hjóna, höfðu þar
kost og húsnæði. Gestkvæmt var þar líka lengi vel af
mönnum, sem komu hingað með báta sína að fá nýja
vjel eða gera við gamlar. — Auðvitað hafði Estíva þjóna
sjer til hjálpar. Hún þótti góð húsmóðir, kunni fólk
að meta það á þeim tíma. Frelsið var ekki orðið að æði.
Fyrstu lijúskaparár þeirra hjóna fluttu tvær aldraðar
konur til þeirra, móðir Guðmundar, sem sjálfsagt var,
en svo átti Guðmundur hjer aldraða föðursystur, sem
engan átti að í þessu lífi, þegar kraftar þrutu að vinna
sjer brauð, þessa konu tóku þau og veittu aðstoð til
liinstu stundar. Jeg býst við, að kona Guðmundar hafi
ekki lagt á móti þessu kærleiksverki. Báðar þessar gömlu
konur gátu aldrei nógsamlega blessað Estívu sína. Enda
vandi að finna jafnhjartahlýja konu sem Estívu, og svo
þessi glaða og skemtilega lund, sem konan átti, sjálf-
sagt liefur það verið hennar vöggugjöf.
Fyrir mörgum árum var hjer haldinn almennur sveitar-
fundur. Kallaður saman til að láta þegna þessa hrepps
bjóða lægstu meðgjöf með umkomulausum dreng, sem
var hjer á framfæri hreppsins vegna lasleika. En strákur
hafði strokið frá heimili því, sem hann var á í sveitinni,
og áskildi sjer að vera hjá hjónum í þorpinu, sem hann
þekti, en það var 250 krónum hærra meðlagið lijer
yfir árið en í sveitinni. Oddvitinn, sem nú er látinn,