Hlín - 01.01.1949, Side 16

14
HHn
Mæðgurnar frá „Dagsbrún“, Vattarnesi.
Minningarorð.
„Um hjeraðsbrest ei getur, þó hrökkvi sprek í tvent,
ef hríðarbylur geisar, það liggtir gleymt og fent,
Eins er lítill tregi og engin sorg ;'i ferðum,
þó ekkja falli í valinn með sjötíu ár ;í herðum."
Þessi sönnu og sígildu vísuorð Guðmundar Friðjóns-
sonar duttu mjer í hug, er jeg heyrði lát Eygerðar Guð-
mundsdóttur á Vattarnesi, er andaðist 23. okt. síðastlið-
inn. Hún var 77 á'ra, fædd á F1 jótsdalshéraði af fátækum
foreldrum, og var því hennar hlutskifti að fara að vinna
lyrir sjer hjá vandalausum eins fljótt og kraftar leyfðu,
og óslitin varð vinnumennskan. Það þektist ekki á þeim
árum, að það væri verið einn, tvo eða þrjá mánuði í stað
með ærnu kaupi. — Nei, það var ár eftir ár, með lítið
kaup, en mikla vinnu. — Eygerður sáluga var eftirsótt
vinnukona. Hún var framúrskarandi húsbóndaholl og
vinnugefin. Skömmu fyrir aldamótin giftist hún greind-
um og góðum manni: Halldóri Halldórssyni, ættuðum
úr Hornafirði. Ekki reistu þau bú, en voru áfram í vinnu-
mensku. Þau eignuðust dóttur og son, en sambúðin varð
ekki löng. Þegar litla dóttirin var þriggja ára, en sonur-
inn þriggja vikna, dó faðirinn. — Jeg mun ekki fjölyrða
um hag og hugsun þessarar vesalings ekkju, þar getur
að minsta kosti hver móðir þreifað í sjálfs síns barm.
Að sjálfsögðu varð hún að láta litla drenginn til vanda-
lausra, og mun það ekki Iiafa verið sársaukalaust, því
Iiún var með afbrigðum barnelsk. En hún hjelt áfram
vinnumenskunni og hafði litlu stúlkuna sína með sjer.
Ekki mun henni hafa verið ætlað minna verk en öðrum,
og því lítill tími til að sinna barni. — Jeg man, að hún
mintist á það við mig, að ýmsir góðvinir hennar hefðu
orðið til að rjetta henni hjálparhönd, og var hún þeim
þakklát