Hlín - 01.01.1949, Side 48

46
Hlín
Sölvadóttur, og eftir að Jón dó, 1935, hjá syni hans, Sölva
bónda á Sigurðarstöðum og Jónídu Stefánsdóttur konu
hans. — Á sumrin hefur Þuríður ávalt gengið að hey-
vinnu, en á vetrum hefur prjónaskapur verið hennar
aðalstarf áratugum saman. — Auk þess hefur hún jafnan
annast kúahirðinguna á Sigurðarstöðum, og gleymir eng-
inn hennar hreina fjósi og gljástroknu kúm, sem sjeð
hefur.
Já, vjelprjónið hefur verið hennar höfuð-vetrarvinna
undangenginn mannsaldur, og við það verk hafa eigin-
leikar hennar komið skýrt í Ijós og hæfileikar hennar
notið sín vel. — Hún er mikil ,,tókona“, eins og það var
kallað í gamla daga. — Hún er verkfim og verkvönd og
starfsöm með afbrigðum. Hafa hópast að henni band-
pokar ár hvert úr Bárðardal öllum og auk þess úr nær-
liggjandi sveitum nokkuð. — Þær skipta mörgum þús-
undum flíkurnar — og af hinum ólíkustu gerðum —,
sem hún hefur prjónað á börn og fullorðna á vjelarnar
sínar með velvirkni og smekkvísi, sem gerir liennar störf
svo eftirsótt. — Aldrei hefur hún miðað vinnustundir sín-
ar við klukkuganginn, eða metið verk sitt eftir nokkrum
„taxta“. — Daglaun hennar hafa því fyrst og fremst verið
starfsgleðin og fyrir „eftirvinnuna“ virðing allra, sem
henni hafa kynst og jrar með fengið tækifæri til þess að
meta hennar mannkosti. — Þótt kvöldin sjeu Þuríði jafn-
an verkadrjúg, Jiá er hún öllum árrisulli. — Hún hefur
því lifað margar gullnar og gulli dýrmæatri morgun-
stundir. — Hún er morgunsins barn, enda hefur hún
næman skilning á yndisleik íslenskrar náttúru og glögt
auga fyrir fegurð landsins.
Þuríður er bókhneigð, og eru bækurnar í bókahillun-
um hennar vel með farnar, eins og alt annað, er henni
við kemur. — Hún skrifar dráttfagra og stílhreina hönd.
Hitt er þó meira um vert fyrir þá kunningja hennar
og vini, sem fá frá henni sendibrjef, að hún skrifar lif-
andi stíl. Hugsun hennar er skörp, frásagnahátturinn