Hlín - 01.01.1949, Qupperneq 112

110
Hlín
garðurinn og bæjardyrnar, en nú eru þær ekki grasigrón-
ar heldur steyptar. — Það eru tveir menn á hlaðinu að
sýsla við bíl, gamall maður stendur hjá þeim, jeg sje það
er Jón Einarsson og geng til lians, hann þekkir mig strax.
Síðan göngum við út í litlu kirkjuna á grasfletinum. Gróa
tekur í orgelið og spilar nokkur sálmalög. Jeg finn til
tómleika og saknaðar, sem jeg hef ekki fundið til áður
í þessari ferð. Jeg hugsa til minnar elskulegu húsmóður
og vinkonu, Jónasínu, sem nú er horfin. Mjer finst
Reykjahlíð hafa breyst við þið. — Rjett í þessu kemur
Sigurður Einarsson, gamli húsbóndi minn, út í kirkjnna
til þess að heilsa uppá mig, bíður mjer inn, og hjá hon-
um og dætrum hans átti jeg ógleymanlega stund. — En
óðar en varði er bíllinn ferðbúinn, því konurnar höfðu
ekki getað farið í Slútnes fyrir rigningunni, og vildu því
halda af stað, því margt er enn eftir að sjá. — Jeg kveð
svo vini mína í Reykjahlíð, fæ Þuríði til að sýna okkur
Stórugjá, þessa mei'kilegu sundlaug, yfirbygða af nátt-
úrunnar völdum. — Síðan er haldið að Geiteyjarströnd,
þá fara nokkrar konur í Dimmuborgir, aðrar hugsa um
matföngin, jeg krota í dagbókina. — Enn er dagur að
kvöldi kominn, og þarf að hraða ferðinni til Húsvíkur-
því þar hafði náttstaður verið ákveðinn. — Er nú keyrt
framhjá höfðum og hólmum, sem speglast í grunnu og
tæru vatninu, og ekki stansað fyr en á Laugum, en skól-
ana verðum við að sjá. Fórum fyrst að sundlauginni, þar
æfa nokkrir unglingar björgunarsund. Síðan tvístrast hóp-
urinn, flestir fara í Hjeraðsskólann, en við Margrjet rölt-
um í áttina að litla vinalega Kvennaskólanum. — Strax
við innganginn verður manni starsýnt á tvær stórar stein-
súlur sitt hvoru megin við tröppurnar, og eru burnirót-
arbuskar gróðursettir í skálmyndaðri steypunni. Það er
enda, að burnirótin þarf ekki djúpan jarðveg, enda sýn-
ist hún una sjer þarna vel.— Nú förum við fram á, að hóp-
urinn fái að skoða skólann, en þar stendur yfir Sambands-