Hlín - 01.01.1949, Qupperneq 121

Hlín
119
seint. — Höfuðið sígur jafnt og þjett, þreyttar hendurn-
ar, nærri örmagna eftir dagins önn, vilja ekki hlýða skip-
un viljans, þær síga einnig, uns þær falla aflvana niður
í keltu liennar. — Við það hrekkur liún upp. — Aftur
lyftast lteíidur og höfuð, nálin í hægri, spottinn í vinstri.
— Svo slaknar á öllum vöðvum löngu áður en þráðurinn
hefur náð áfangastað. — Hvað eftir annað endurtakast
þessar hreyfingar. Það er gamla sagan: „Andinn er að
sönnu reiðubúinn- en holdið er veikt“. — Svo hættir höf-
uðið að lyftast. En enn á ný gera hendurnar eina tilraun,
þær hefjast lítið eitt. Svo er alt kyrt. Þóra er steinsofnuð
með nálina í annari liendi, spottann í hinni. — Þá gat
jeg ekki lengur setið á strák mínum, en fór að skelli-
Jilæja. —■ Þá glaðvaknaði Þóra og leit til mín brosandi
sem fyrr. Og aítur hóf hún baráttuna, sem nú reyndist
sigursælli en áður, þræddi nálina, bætti buxurnar og
kom þeim á sinn stað. — Skyldurækni hennar og trú-
menska höfðu sigrað. — Enn einu sinni Jiafði sannast hið
fornkveðna, að „þolinmæðin þrautir vinnur allar“. —
Þóra sofnaði fljótt, þegar hún lagði höfuðið á koddann.
— Og þó að jeg henti gaman að þessu, og væri sjaldan vön
að unna Þóru livíldar strax, þegar hún kom upp í, þá
hreyfði jeg engum hrekkjabrögðum að þessu sinni.
Oft hefur þetta atvik komið upp í Jiuga mínum, síðan
jeg varð fullorðin. Og stundum hef jeg ekki getað varist
brosi, þegar jeg minnist Þóru þetta kvöld með nál sína
og spotta. — En mjer finst þó einnig, að þessi löngu liðni
atburður sje á vissan hátt táknrænn fyrir sumt það besta
í fari vinnufólksins áður fyrr. — Og þakklát mætti mörg
húsfreyjan vera nú, ef liún ætti sjer aðra eins hjálparhellu
við störfin og hún Þóra mín sannarlega var.
Stefania Stefánsdóttir,
Brekku í Mjóafirði.